Het seizoen 2020 is een bijzondere geworden, waarin helaas een groot aantal Molritten afgelast moest worden.

Toen rond 1 juli de maatregelen omtrent Covid-19 enigszins verruimd werden, heeft de toercommissie met grote inzet het toch voor elkaar gekregen om het molpeloton een (aangepast) programma in groepsverband te laten rijden.

Jammer genoeg was het kleine beetje vrijheid om met de groep te rijden van korte duur, met als gevolg dat de laatste ritten helaas ook weer afgelast moesten worden.

Uiteindelijk konden we toch nog 18 officiële ritten van de originele agenda van 43 Molritten / 49 Supermolritten laten doorgaan.

Normaal gesproken wordt na het fietsseizoen een klassement opgesteld, herinneringen uitgedeeld en de Molritten- en Supermolkampioen gehuldigd.

Tevens wordt er een certificaat met eindstand in het klassement (en het aantal ritten en kilometers die je in het seizoen gefietst hebt) overhandigd.

Dat hebben we dit jaar vanwege de Covid-19 maatregelen nog niet kunnen doen.

Vanwege bovenstaande zijn we tot een andere afsluiting van het seizoen 2020 gekomen. Dit jaar doen we dat door het publiceren van het overzicht van het verreden aantal Molritten, zonder daar een kampioen bij te huldigen en wordt het zo felbegeerde shirt “Molrittenkampioen” niet uitgereikt. In plaats daarvan zal een herinnering worden uitgereikt zodra daar een mogelijkheid toe is.
Klik hier voor het overzicht.

Aangezien er geen buitenritten verreden zijn, is er geen overzicht van de “Supermol”.

Daarnaast krijgt iedereen die dit jaar heeft meegefietst (en gescand) een passende herinnering aangeboden. Er wordt gekeken hoe dit corona-proof geregeld kan worden dus wordt vervolgd...

En tenslotte, maar niet minder waardevol, ontvang je via email jouw persoonlijke (digitale) certificaat die je desgewenst zelf kan printen.

De websitecommissie heeft dit met de nodige inspanning mogelijk gemaakt, waarvoor dank.

Voor volgend jaar hopen we uiteraard net als iedereen op een “normaal” seizoen dat in ieder geval minder geplaagd wordt door Covid-19.

Blijf gezond en hopelijk kunnen we elkaar in het nieuwe seizoen weer op een meer regelmatige basis bij de club zien.

Sportieve groeten

de toercommissie en het bestuur

Omdat het op 8 augustus een extreem warme dag beloofde te worden, zaten twee Mol dames ruim voor 7.00 uur op de fiets. Veer “De Biesbosch” bleek die dag helaas pas om 10.00 uur te vertrekken vanaf Kop van ’t Land, waardoor werd besloten de voorgenomen route tegen de klok in te fietsen.  

Vroeg vertrekken heeft zo z’n voordelen. Je hoort en ziet vele vogels, het ruikt fris, het licht is prachtig en het is vooral heel stil op de weg. Zo stil dat Gaby, die ter voorbereiding op de warmte van tevoren blijkbaar iets te veel water had gedronken, dacht even ongestoord een sanitaire stop te kunnen houden. Er kwamen echter drie heren op een racefiets voorbij, waarvan er uitgerekend een bij Berni stopte en een praatje begon te maken. Gehaast haar broek ophijsend, voelde Gaby nog net dat ze gestoken werd door een insect en stapte bovendien in de brandnetels. Azaron smerend, voegde ze zich bij Berni, wiens gesprekspartner een gelovig man bleek. Hij droeg niet alleen een wielershirt met tekst ter promotie van Jezus erop maar vouwde bovendien de handen en begon hardop voor hen te bidden.

Nog enigszins verbaasd vervolgden de dames, lacherig, via Lage Zwaluwe en Drimmelen hun weg naar Geertruidenberg. Daar aangekomen was de horeca, vanwege het vroege tijdstip, nog lang niet open. De bewoner van een monumentaal pand (uit ca. 1850 waarvan de oorspronkelijke functie een kerkelijke dienstwoning was) aan het plein, die zijn krant aan het lezen was, kon niet zeggen of er elders wel iets open was. De dames maakten van de gelegenheid gebruik om het beeld van Sint Gertrudis voor de Geertruidskerk eens nader te bekijken. Tot hun verrassing kwam de echtgenote van de man naar buiten en vroeg of zij koffie wilden. Er werden stoeltjes van binnen gehaald en, op veilige afstand neer gezet. Ze mochten zelfs kiezen uit gewone koffie of cappucino.

Na deze gezellige ontmoeting en onverwachte traktatie reden Berni en Gaby verder via Werkendam en zochten een bankje om hun boterham te eten. Bij het zien van een bord dat duidde op de aanwezigheid van bijen, besloten ze een aantal kilometers  door te rijden. Ongetwijfeld kennen jullie het gevoel en geluid van een bij of hommel die tijdens het fietsen tegen je aan vliegt. Dat overkwam de dames ook. Vrijwel tegelijkertijd. Berni reed voorop. “Pok! Pok! Pok! Pok! Pok!”, klonk het. Tegen de helm, in het gezicht, tegen de romp, armen en benen. Al snel realiseerden ze zich wat er gaande was. Bijen! Ze reden midden in een bijenzwerm. “Mond dicht, niet stoppen, vooral door fietsen, op hoop van zegen! ”, dachten zowel Gaby als Berni, zonder een woord met elkaar te wisselen. Of de zwerm met hen mee vloog is onbekend, maar het leek een eeuwigheid te duren voordat het stil was en ze eruit waren.

Een stuk verderop kwamen ze op adem. Nog nooit hadden ze zoiets meegemaakt. Wat was dat eng! Gelukkig was geen van hen gestoken. Al speculerend fietsten ze verder: “Was het een straf omdat ze die ochtend toch wel grapjes hadden gemaakt? Waren ze juist beschermd? Of was het gewoon toeval?”.

Het was in ieder geval een dag met bijzondere ontmoetingen. Op de veerpont wachtte een laatste verrassing toen Berni haar knipkaart voor de overtocht aanbood…

Gaby Gijbels

In het vorige ritverslag konden jullie lezen dat de dames vanuit Grevelingen een mooie tocht door Zeeland gemaakt hebben. Maar…je kunt natuurlijk ook vanuit huis naar de Grevelingen fietsen. Op een mooie zomerdag eind juli (21 graden, zonnetje, wel wind) werd het idee omgezet in daden. De Garmin dame had de route gemaakt en vanaf de Zwijndrechtse brug vertrok het viertal langs de Kil richting Moerdijk. De stemming was opperbest; het plan was om halverwege natuurlijk ergens te stoppen voor koffie met jawel een taartje. Maar in de buurt van Oudenbosch begonnen Bmol en Bmol al heel hard te roepen dat ze zo’n leuk terrasje wisten maar de Garmin dame was Oost-Indisch doof en trapte gewoon door. Bij Steenbergen was de boel niet meer te houden en hebben we een superplekje (Corona proof) gevonden op de Grote Markt met uitzicht op een imposant kerkgebouw. Als een volleerde gids wist Ymol te vertellen dat dit de Sint Gummaruskerk was. 

Buikjes en bidons weer gevuld, ging de reis verder richting oversteek Schelde Rijnkanaal om vervolgens over de 7 kilometer lange Philipsdam te fietsen. Amol nam de rol van gids over en suggereerde dat het een goede afwisseling zou zijn om de uitkijktoren (heel veel traptreden!) bij de Krammersluizen te beklimmen. Ymol keek wat bedenkelijk, heeft het niet zo op hoogtes, en opperde om op de fietsen te passen. Fietsschoenen uit en naar boven klimmen om van een prachtig uitzicht te genieten over de wijde omgeving en vooral over de imposante Krammersluizen. Het toeval wil dat daar net iemand stond met een mooie Canon EOS550D camera. Gmol wierp haar charmes in de strijd en regelde spontaan een foto shoot voor ons. De foto’s mogen met toestemming van de fotograaf Jan den Hartog, gebruikt worden voor DTC de Mol publicatie. 

Tussen Oude Tonge en Achthuizen was er een omleiding die niet echt goed stond aangegeven (althans dat vonden wij). De Garmin dame raakte weer even in paniek maar Ymol nam resoluut de leiding en besliste dat we omleiding A zouden volgen. Uiteindelijk weer op bekend terrein en verder dus maar via Haringvliet naar de Hoeksche Waard. Bij de Banaan nog even water getapt en koffie gedronken. De wind en de kilometers begonnen hun tol te eisen en via wat binnen weggetjes werd er koers gezet naar de Heinenoord tunnel en langs de Oude Maas maar Zwijndrecht waar de reis eindigde op terras in de tuin in de zon. Lekker even nagenieten van deze prachtige dag!

Ada uit de Bosch

Ineens een lege agenda. Streep door geplande sportevenementen, sportschool gesloten, zwembad dicht. Gelukkig mochten we wel fietsen. En dat heb ik volop gedaan. Eerst alleen, wat later op de MTB met broer en met een vast groepje Mol dames
(uiteraard alles met in achtneming van de geldende regels).
De zorgzaamheidsfactor lag erg hoog in de groep: de ene keer zeulde de ene dame een thermoskan met koffie en bekertjes mee (en handgel!), de andere keren kwamen er heerlijk zelfgebakken cake of zelfgemaakte sportrepen tevoorschijn uit de rugzakjes. Al snel kwam er “verlichting” en konden we ons verheugen op “coffee to go” bij benzinestations of cafeetjes onderweg.

Al met al toch ook redelijk wat kilometers gemaakt en toen per 1 juni de terrasjes weer open mochten, vonden we dat we klaar waren voor een soort “supermol rit”. Twee dames hadden de rit deels voor verkend zodat we moeiteloos de kleine paadjes in de Krimpenerwaard kenden en niet verkeerd reden.  Op een warme en zonovergoten dag bij Kinderdijk op de pont en zo naar het Groene Hart om via een schitterende route uit te komen bij één van mooiste terrasjes aan de Nieuwkoopse Plassen. De beloning laat zich raden: koffie met gebak en uitzicht op de Noord Plas.

Op de terugweg werd het echt erg warm zodat we genoodzaakt waren nog een water/terras stop te maken en via de pont bij Bergambacht gingen we weer richting huis. De fanatiekste dame reed nog een klein ommetje en kwam toen precies op 150 km uit. Ik bleef steken op 143. Mooi toch?

We hadden de smaak goed te pakken. Op de site van Fietssport zagen we een leuke route voorbij komen in Zeeland. Dus met 2 auto’s en voorzien van mondkapjes naar de Grevelingen dam, waar we starten (en ja eerst koffie, nee, geen gebak). De route ging met de klok mee naar St. Philipsland, Tholen naar Zuid-Beveland. Het was een schitterende route; er was wel veel wind. Het lijkt wel of ZW 4-5 in Zeeland nog harder is dan hier in de polder. Lekker beuken tegen de wind in! De Garmin dame had de rest windje mee beloofd aan het einde van de tocht maar eerst nog verder richting noordwesten. Gelukkig kwamen we een heus fietscafé tegen in het dorpje Oostdijk waar ze koffie met jawel heerlijk zelfgemaakte appeltaart hadden. Verder maar, oversteek kanaal en in Kapelle raakte de Garmin de kluts een beetje kwijt. De Garmin dame werd hier wat nerveus van maar, op alles voorbereid, hadden we ook een ouderwetse kaart bij ons. Zo gingen we via ’s Heer Hendrikskinderen (wat een schitterende naam) richting noorden om uiteindelijk via de Zeeland brug weer in de buurt van Bruinisse (en dus de auto) uit te komen. Dames B en Gmol gingen met de wind in de rug (jawel, eindelijk) snoeihard de brug over en waren al snel uit zicht. A en Ymol vlogen iets minder hard en ik wilde persé iets doen wat je tijdens de Baleco tour nooit kon doen: midden op de brug stoppen om te genieten van deze enorm imposante Oosterschelde. En het verplichte fotomoment natuurlijk; wel goed vasthouden want je werd bijna letterlijk van de brug afgeblazen.

Met uitzicht op de Grevelingen nog even heerlijk nagenoten met een verfrissing en toen moe maar zeer tevreden naar huis.

Ada uit de Bosch