Zeeuwse wattuh
Wattuh? Jazeker.
Zeeland, bekend van de bolussen, bekend van de mossels en oesters, bekend van de schone luchten, bekend van water en wind.
Maar ook -inmiddels- bekend van de wattuh.
Van die dingen waar je in wordt gelegd als je meerijdt met de Baleco Zeelandtoer.
De negende editie dit jaar.
Na het welkomstwoord van Jan van ’t Leven tijdens de bolus en koffie werden de helmen opgezet, de handschoentjes en de fietsen gepakt.
De plaatselijke bevolking schoof -nog wat slaperig- de gordijntjes wat opzij en zag een groep vrolijke en enthousiaste Mollers en introducees vanaf de Markt in ’s Heerenhoek vertrekken.
Langs de priemende kerktoren, de dijk op.
Onder uiterst vriendelijke omstandigheden, geen regen een beetje wind met een strakke Zeeuwse zonnige lucht werd richting Borsele gefietst. Niet bepaald het mooiste stuk van de verder prachtige route maar anders kan je wat minder goed in het pittoreske Veere uitkomen.
Via het braamstruikse binnenpad, waar een aantal onfortuinlijke Mollers een paar jaar geleden op een wel heel wonderlijke manier aan het plukken geslagen waren, over de sluisdeuren -wat waren die smal- en het centrum van Veere mijdend op naar de gigantische Oosterscheldekering.
Verder langs allerlei als toeristisch bekend staande oorden, tot ineens een Molen in Scharendijke opdoemde.
Daar was de pauze gepland en werd de tweede doos wattuh uitgepakt. Koffie, thee, chocomel en Appelgebak met een toef slagroom; het bord was bijna te klein. Je moet er een stukkie voor fietsen, maar dan krijg je ook wat.
Ook aan een pauze komt een eind en werd er via Bommenede, wie kent het niet, achter de Zeedijk in de luwte richting Zierikzee gefietst. Op naar die brug.
De Zeelandbrug, waar menig Moller zich een jaar lang op verheugde, werd niet het obstakel waarvan werd gevreesd en het advies om achterelkaar te rijden op het smalle fietspad werd toch nog door een redelijk groot deel van peloton opgevolgd.
De voorrijders Hans en Wim, hadden er steeds meer zin in en reden in een strak tempo naar huis en verkozen er voor om na Planketent om iets anders te rijden dan onze motorbegeleiders dachten dat de route zou worden.
Een extra lusje van 623 meter om niet nog vroeger bij de Geveltjes terug te zijn. Dat scheelde toch zeker zo’n 2 minuten.
Redelijk vroeg terug. Maar met de mogelijkheid om wat langer te kunnen genieten op het terras, waar de stoelen steeds verder naar achteren werden geschoven om de laatste zonnestralen het lijf te laten koesteren.
Totdat alle stoelen en opzittenden in de schaduw van de Geveltjes kwamen te verkeren (op die heel drukke hoofdstraat plaats te nemen was geen optie) en het sein “eten” werd gegeven.
Zeeuws roem en voor de niet-liefhebbers-van-mossels een vleesgerecht. Alweer een pak wattuh !
Het blijft gezegd: de gastvrijheid van Jan, maar ook van de overige familieleden is fenomenaal. Je merkt dat aan alles. De hoorbare lach, de lach op het gezicht van de Mollers die deelnamen aan de negende Baleco Zeelandtoer 2017.
Bedankt familie van ’t Leven. Bedankt Jan dat je ons dit jaar weer in de wattuh hebt gelegd.
Douwe.
Jan Jongman Memorial 16-7-2017
Met deze fietstocht naar Hekendorp, de geboorteplaats van Jan Jongman, gedenken wij elk jaar deze bijzondere man die veel voor DTC de Mol heeft betekend. Om zijn verdiensten extra te onderstrepen wordt altijd na afloop van deze bijzondere rit bekend gemaakt wie er voor de Jan Jongman Bokaal in aanmerking is gekomen en wordt er de cheque met daarop het bedrag dat bij elkaar is gefietst tijdens Zwijndrecht-Zwijndrecht aan een afgevaardigde van KiKa overhandigd.
Ook dit jaar stond er zoals gebruikelijk na terugkomst in ons clubhuis een hapje en een drankje klaar. Dit jaar alleen verzorgd door Yvonne Bleeker ipv Co. Dit werd door de leden gretig en smakelijk richting maag gestuurd. Vervolgens kreeg Jan Korteland als voorzitter van de Zwijndrecht-Zwijndrecht-commissie het woord. Na een korte speech, waarin hij vrijwilligers en sponsoren bedankte werd de cheque met het fantastische bedrag van 3240,00 Euro overhandigd aan de afgevaardigde van KiKa. Direct hierna werd er door onze voorzitter Ada bekend gemaakt wie de Jan Jongman bokaal dit jaar zou ontvangen. Tijdens een korte toelichting werd duidelijk dat Jan Korteland de gelukkige was. Jan nam trots de Jan Jongman Bokaal in ontvangst. Hij kreeg deze voor het perfect organiseren van Zwijndrecht Zwijndrecht de afgelopen jaren. (11 volgens mij)
Jan en Zwijndrecht-Zwijndrecht commissie gefeliciteerd met de behaalde resultaten.
Postmaster Gerrit-J v/d Bogerd
Monument
Het zal geen clublid ontgaan zijn dat het weer Zwijndrecht-Zwijndrechttijd was, onze langste en meest gedenkwaardige tocht. Ditmaal een feestelijke editie want het is de 40ste keer en daarmee een jubileum. Ik heb deze tocht inmiddels al een aantal keer met het gele monster volbracht en het blijft iedere keer weer een belevenis. Deze keer vertrokken wij met 211 deelnemers, motorbegeleiding en diverse volgwagens, maar niet vanuit het vertrouwde sportpark Groote Lindt.
We reden weg vanaf sporthal De Albatros, ik hoefde niet lang te zoeken vanwege het hoge aantal rondhangende fietsen en berijders. Eerst werd er koers gezet naar het gemeentehuis van Zwijndrecht waar we “weg geschoten” werden door de locoburgemeester die voor de gelegenheid vroeg uit de veren was op zaterdagochtend. Zij kreeg een ingelijst clubshirt aangeboden, nu maar hopen dat ze ook een fiets heeft. En daarna vertrok het hele peloton, over dat terras voor het stadhuis en de winkelstraten even helemaal verstopt.
Tja, hoe beschrijf je nou toch zoiets. Twee trefwoorden schieten mij dan te binnen; Afstand en Hitte. Met hoofdletters. De afstand is bekend, met 220 km de langste rit van de Mol, maar het blijft een takke-end. En warm, dat was het. Geheel in stijl met de op de voet gevolgde verrichtingen van Tom Dumoulin in de Giro klom ook bij ons de temperatuur op naar Italiaanse hoogte. Om een uur of 12 was het al 31 graden in Antwerpen en dat zou alleen nog maar warmer worden.
Vreemd is ook dat de eerste twee “etappes” altijd voorbij lijken te vliegen. Je zit dan nog te genieten van de sfeer, het indrukwekkende lint van fietsers dat Brabantse polders doorkruist en met zijn allen keihard gewoon door rood. Op de autoweg ook nogal liefst! Voor je het weet ben je al in Nispen voor de eerste koffiestop alwaar je je klamme consumptiebonnen kunt inleveren voor wat lekkers. Er was blijkbaar een e-bike vereniging met het zelfde idee neergestreken want het plein stond al helemaal vol, dit keer niet met snel carbon. Maar het mooiste is toch altijd de tocht door Vlaanderen wanneer de motards van de Antwerpse politie het overnemen en met gillende sirenes duidelijk maken dat er een peloton aankomt, namelijk wij! De Waaslandtunnel die gewoon even voor ons wordt afgesloten is een belevenis, voor sommige mensen blijkt ook het er weer uitkomen nog een flinke opgave want dat ding is best langer en stijler dan je verwacht. In het inmiddels vertrouwde Zwijndrecht (B) staan ons ieder jaar weer trouwe toeschouwers op te wachten en toe te juichen. En hadden wij datzelfde Zwijndrecht niet stiekum gezien als startlocatie van de Ronde van Vlaanderen?
Ook in Antwerpen hadden we een andere locatie dan gebruikelijk, het traditionele overhandigen van de cheque voor Kika bleef wel hetzelfde. De lokale wethouder van sport stond zich in zijn hemdsmouwen peentjes te zweten en zijn best te doen verstaanbaar te zijn over het rommelige terras. Dan is het huiswaarts met de hele colonne en begint het afzien; het werd heter en heter en na 100-150-200 km, afhankelijk hoe fit men is, begint het toch wel aan te tellen.
Na de 2e keer Nispen verdween er een snelle groep aan de horizon, naderhand bleek om te zorgen voor een extra waterpost. Dat was echt nodig en zeer welkom met deze warmte.
Vlak voor we de Moerdijkbrug naderden besloten de weergoden dat we genoeg oververhit waren en werd de ventilator eventjes aangezet. Hard. En dat verzin je toch niet; precies tegen. Dat was echt even teveel van het goede, nu nog tegen een harde wind in moeten beuken. Het had niet langer moeten duren of ik was van mijn fiets gevallen.
Bijna bij de finish kon je al een oorverdovend gekrakeel horen; de brandweer van Zwijndrecht had het hele wagenpark naar buiten gereden voor een eresaluut. Een van de bluswagens spoot een verkoelende boog over het fietspad, echt heel bijzonder om zo opgewacht te worden. En als speciaal toetje werden we voor het oprijden van de het sportpark door doedelzakspelers binnen gehaald met heroïsche Highlander-klanken. Een bijzondere belevenis was het weer, deze 40ste editie van Zwijndrecht-Zwijndrecht, met dank aan een heleboel vrijwilligers, voorrijders en motorrijders. Maar dit is dan ook niet zomaar een fietstocht, dit is een monument. Is het geen plan deze voor te dragen voor de status immaterieel erfgoed?
Nicole
Joop Schuringa Classic 3-06-2017
Zaterdag 3 juni reden we de Joop Schuringa Classic. Die tocht is vernoemd naar Joop Schuringa. Joop was een bijzonder man. Elke dag zat hij op zijn fiets. Was het een dag slecht weer dan ging hij niet ’s morgens fietsen, maar ’s middags of ’s avonds of tussen de buien door. Hij fietste gewoon elke dag. Joop was ook een van de vijf grondleggers van de toerclub. Leden die al lang lid zijn van de Mol zullen deze man nooit vergeten.
Traditiegetrouw gaan we met de Joop Schuringa Classic altijd naar Slot Loevestein. Gelukkig was het niet zo warm als een week geleden met Zwijndrecht (NL)- Zwijndrecht (B), maar was het heerlijk weer, met niet teveel wind. Dat maakt de dag natuurlijk gelijk helemaal goed. Zeker de eerste helft was het lekker genieten op de fiets.
Slot Loevestein ligt op een unieke plek. Hier waar de Maas en de Waal samenkomen raken Gelderland, Brabant en Zuid- Holland elkaar. Rondom Slot Loevestein ligt een mooi natuurgebied. Hier lopen kuddes paarden rond. Die beesten genieten daar van hun vrijheid, ze kunnen doen en laten wat ze willen. Lekker poepen op de weg is hun hobby. Dat maakte het laatste stukje voor de pauze en het eerste stukje na de stop een ware slalom- parcours voor ons fietsers.
De pauze bij Slot Loevestein was als een vakantie- momentje. Heerlijk genieten op een lounge- bank in de zon. Glaasje chocomelk, lekker hapje erbij, wat willen we nog meer.
Nadat er twee keer geroepen was, dat we nog vijf minuten hadden (opstartproblemen?), gingen we op weg terug naar de mol. Voor de stop kwamen we uit Zuid- Holland, we gingen naar Loevestein in Gelderland en we reden terug door Brabant naar Zuid- Holland om uiteindelijk weer bij de Mol in Dordrecht te eindigen.
Ook de tweede helft reden we in een lekker tempo door Brabant terug via Geertruidenberg, over de Moerdijk, naar de Mol.
Weer een ritje om niet te vergeten.
Voorrijders, verkeersregelaars en volgwagenchauffeurs bedankt voor deze rit, de hulp en het rijden in de auto.
Evelien
De 40ste editie Zwijndrecht- Zwijndrecht v.v.
De 40ste editie van Zwijndrecht (NL)-Zwijndrecht (B), georganiseerd door de DTC de Mol, gefietst. Het beloofde om een mooie dag te worden, die belofte is uitgekomen, want het werd subtropisch. Omstreeks 7 uur meldde ik mij bij zwager Bart aan de deur. Mijn zus deed open en vertelde dat zwager Bart even moest voorkomen dat hij niet een zelfde stop diende te maken als Tom Dumoulin. Ik wachtte dus braaf tot hij zover was om met mij mee te fietsen naar het verzamelpunt, Korfbalvereniging De Albatros in Zwijndrecht. Lekker rustig trappend zijn wij er heen gereden.
Bij aankomst was het druk. Ingescand via de telefoon, de techniek staat voor niets tegenwoordig. Vervolgens een geel hesje gepakt, want ik zou vandaag knechten als één van de tussenrijders bij teamlijder, oh niet teamleider Henk Biest, Theo v.d. Waal, de net uit Italië teruggekeerde Theo Rutten, Anton van Britsum en zwager Bart.
Op slag van 8 uur zijn wij naar het stadhuis in Zwijndrecht gefietst, waar wij werden toegesproken, waarna wij officieel aan de tocht begonnen. Op weg naar onze eerste stop in Nispen viel het mij op dat er veel wielertouristen zijn met een kleine blaas. Al snel stonden er mannen langs de kant van de weg. Vrouwen heb ik niet gehurkt zien zitten, zeker een mannen kwaal. Helaas was er ook een valpartij te melden, maar ik begreep dat het allemaal meeviel. Marco Lakerveld was ook present ondanks dat hij een paar gebroken en gekneusde ribben heeft. Gerrit de postmaster vreesde de hitte niet, ondanks zijn nare ervaring een paar weken terug met de woensdaggroep. In Nispen dienden de bitons te worden gevuld en wat schets mijn verbazing, Rinus van der Burg staat met een jerrycan bidons te vullen of het de gewoonste zaak van de wereld is. Rinus is bezig om terug te komen van een nare valpartij. Omdat het al behoorlijk warm was zijn zwager Bart en ik binnen koffie gaan drinken. Wout Borman, die al voor de 25ste keer ZW-ZW fietst zat naast ons. Het is al een markant figuur, maar eigenlijk al een levende legende. Die Wout Borman blijft gaan. Na de koffie en de nodige voedzaamheden naar binnen te hebben gewerkt was het weer tijd om te vertrekken. Wout Borman kreeg het verzoek om op zijn fluit te blazen en ik stelde hem voor om dit midden op het kruispunt te doen zodat iedereen het zou horen.
Het 2e traject was Zwijndrecht (B) Tot nu toe waren wij door motards en Nederlandse politie op motor en auto begeleid. Dit ging allemaal heel profesioneel. De Belgische ambulance sloot in Nispen direct aan. Nadat wij de grens waren gepasseerd verschenen uit het niets plotseling Belgische politeagenten op de kruisings om onze vrije doorgang te waarborgen. Onze achterrijders hadden zich ook al een aantal malen moeten laten gelden, want aardappelafgieters en lekrijders moet nu eenmaal terug gebracht worden naar hun plek in de pelotons. Ik geloof nabij Ekeren kregen wij gezelschap van de Antwerpse motorpolitie. Toen ging het zoefzoef langs de pelotons met kerstverlichting en soms sirene.Wij doken de Waaslandtunnel in in Antwerpen. Gelukkig hadden wij als voorrijders voldoende ruimte tussen het peloton voor ons gelaten, zodat wij in een noodgang naar beneden konden duiken zonder ook maar een keer in de remmen te hoeven knijpen. Een pechvogel passeerden wij, die met pech tegen de tunnelwand gedrukt stond. Na Antwerpen was het nog maar een klein stukje naar ons pauzepunt in Zwijndrecht.
Ook in België was het een andere plek dan de gebruikelijke. De bestuurders in beide steden hebben dit vast van te voren met elkaar afgesproken. Binnen in het café kon er fris en of bier worden besteld. Het bier lonkte verlokkelijk, maar het was hiervoor nog te vroeg. Een colaatje was op dat moment prima en snel waren zwager Bart en ik voorzien. Voor diegene die koffie en of soep o.i.d wilden, dienden zich buiten in een rij op te stellen en duurde het wat langer. De keuze voor een zitplek was niet zo moeiljk, al de schaduwplekken waren al bezet. Dus zwager Bart en ik keerden de zon onze ruggen toe en gingen in de volle stralen zitten. Een collega van zwager Bart schoof bij ons aan. Tijdens de pauze vonden de toespraken plaats en werden cadeautjes uitgedeeld aan de mensen die hebben bijgedragen om de tocht tot een succes te maken. De Belgische bestuurders deden dit onder het genot van een glas Prosecco. Ook nu weer brak op een zeker moment van vertrek aan.
Wij zochten onze fietsen op en stelden ons op voor vertrek. Via dezelfde weg terug tot Ekeren, maar daar via een andere route terug naar Nispen te rijden. Het warme weer, dat boven de 30 graden kwam, begon langzaam zijn tol te eisen. Al vanaf het begin reed er een motard met een pareltje achterop langs de pelotons. Het pareltje van Pareltjes Fotografie stelde zich regelmatig langs de kant van de weg op om foto`s te maken. Ik ben zelf tijdens het fietsen niet zo`n drinker, maar vandaag heb ik zeker meer dan 2 liter vocht tot mij genomen. Voor de 2e maal kwamen wij in Nispen aan. Bitons vullen, banaantje pakken, drop voor het zout, naar de auto lopen om mijn rugzaak te pakken, maar ik kon zoeken wat ik wilde, die lag er dus niet bij. Helaas geen bammetje of iets anders uit de rugzak. Binnen een plek gezocht. Theo v.d. Waal kwam naast mij zitten Cees de Keizer zat aan de overkant. Zwager Bart had ik gevraagd om een geeltje met een kraag. Toen hij terug kwam lekker de dorst gelest met het koele geeltje. Na de pauze moesten wij ons opmaken voor de laatste fase van de rit en wat je dan vaak hoort is dat de laatste loodjes zwaar wegen. Nou ik ben benieuwd?
Van uitvallers heb ik niets meegekregen tijdens de rit. Achteraf hoorde ik dat er toch een paar zijn afgestapt. Het tempo lag inmiddels wel wat lager dan in het begin, maar dit is niet zo verwonderlijk. Onderweg was er nog een automobilist zo hondsbrutaal om voor een kruising, die wij dienden over te steken, via het fietspad tussen de pelotons mee te rijden, maar onze teamleider Henk Biest reed naar voren om de automobilist op niet mis te verstane wijze op zijn of haar nummer te zetten. Op een gegeven ogenblik reed een motard ons voorbij met in zijn wiel een rits achterrijders, waaronder Jonneke, Marc, Eric, Ronald en nog een paar. Een aantal kilometers verder bleek waarom zij ons waren gepasseerd. Zij stonden met de ploeg waterdragers gereed met jerrycans water om onze bitons te vullen.
Na dit korte intermezzo zijn wij naar Zwijndrecht gefietst, waar wij langs de brandweerkazerne reden onder een hels kabaal van aldaar opgestelde brandweerwagens en wij kregen een koude douche van een brandweerspuit. Even later werden wij door een tweetal in schotseklederdracht doedelzak- spelende mannen binnen geblazen. Bij de tassenauto lag mijn rugzakje geduldig te wachten. In de kantine van de Albatros werd een goodybag aan ons uitgereikt. Gezellig een biertje gedronken. Kees Euser met zijn vrouw en dochters waren er ook om ons te onthalen. Een gekneusde enkel rijker en ook een gekneusde plek op z`n hart, want de korfbalmeiden, die hij traint zijn jammer genoeg geen kampioen geworden. Onderwijl werden de prijswinnaars bekendgemaakt van de beschikbare prijzen. Anna-Marie, Huub en Thomas zijn ook regelmatig waargenomen. Ondanks dat Casper nog in het ziekenhuis ligt vonden zij tijd om ons bij te staan en aan te moedigen. Ik kan terugzien om een mooie warme en lange tourtocht.
Bedankt organisatie.
A4-tje