Wie zijn het geworden?

De Molrittenkampioen en Supermol van het fietsseizoen 2004. Wie zijn de opvolgers van Teus Visser, Wim Bakker (Molritten-kampioenen 2003 en Ad Schleicher (Supermol 2003)?

Voor het bekend maken van de nieuwe kampioenen stond er de inmiddels bekende Erwtensoeprit op de kalender als afsluitende rit van het fietsseizoen. Helaas was het deze morgen (23 oktober) een zeer natte, maar gelukkig niet te koud. Of het de beloofde snert, de nieuwsgierigheid of de gedachte van, ik moet aanwezig zijn al is het alleen maar om je club te tonen dat je hart voor je club hebt was, maar er stonden toch een 25 tal mannen en een vrouw met karakter om de laatste 45 KM van het seizoen fietsend af te leggen. Onder aanvoering van Gerrit van den Bogerd en Cor van Verk (die de zieke Jan Gelderblom verving) werden de 45 KM’s in rap tempo en in de regen weggetrapt en zaten we na anderhalf uur aan de warme erwtensoep.

Na de soep was het tijd om de kampioenen bekend te maken. Eerst kreeg iedere deelnemer die zijn supermol kaart had ingeleverd een herinnering met vermelding van het totaal van de molritten KM’s en een oorkonde met het totaal van de supermol KM’s. Voorafgaand aan het uitreiken van de herinneringen werden de voor onze club onmisbare SUPERMOLLEN geëerd. Dit zijn namelijk Co Naaktgeboren omdat hij er altijd is en zonder zijn bakkie koffie kunnen we niet vertrekken voor onze tochten. Wim van Papendrecht, die ieder seizoen vele keren achter het stuur zit van de volgwagen kruipt. En de derde supermol is Anton Verjaal. Hij zorgt ervoor dat er iedere week een chauffeur en bijrijder op de volgwagen zit om ons te begeleiden. Gebruikelijk is het dat een kampioen bij het fietsen de kampioenstrui over de schouders krijgt aangetrokken en dat dit bij De Mol wordt gedaan door de vorige kampioen.

De truien voor dit seizoen zijn beschikbaar gesteld door de kleding leveranciers van ons nieuwe tenue Decca. 

De Molrittenkampioen 2004.
Gemeld was al dat hij deze dag niet in ons midden was, omdat hij door zijn kinderen een reisje was aangeboden ter ere van zijn 60^e verjaardag. Wat hij zelf niet wist, maar wat door ons, in samenwerking met zijn schoonzoon in scène was gezet was dat wij de trui telefonisch lieten overhandigen. Zelf zij hij een week eerder nog, dat het niet mogelijk was dat hij de Molrittenkampioen zou zijn, des temeer verrast was hij. Jannes Schreuder werd door Wim gebeld en gefeliciteerd met zijn verjaardag en verteld dat wij hem die dag gemist hadden op de fiets, want als er iemand met slecht weer op de fiets stapte, dan was het Jannes wel. Hij vond het wel leuk dat wij aan hem gedacht hadden. Toen werd de telefoon doorgegeven aan Teus Visser, die als Molrittenkampioen wel wat te melden had aan Jannes. Teus deelde Jannes mede, dat hij de nieuwe kampioen was en dat het hem de eer was de trui, die door Wim aan de zaal werd getoond symbolisch over de schouders te trekken met de extra mededeling dat hij de a.s. dinsdag verplicht was om te gaan spinnen om de trui bij Reaplus / Impulse echt te krijgen.

De Supermol 2004.
Vanaf de start van het supermol klassement is bekend dat bestuursleden niet in aanmerking komen voor de titel van Molritten-kampioen en Supermol. Dit seizoen was echter één  van de  bestuursleden de man met de meeste KM’s op de supermolkaart. Tijdens de ritten voorafgaande aan deze werd door de leden duidelijk aangegeven dat de trui diende te gaan naar de man die hem dan ook verdiende. Mede omdat dit jaar de truien zijn gesponsord en deze sponsor Decca ook vond dat er een trui moet zijn voor deze kampioen is besloten dit jaar twee supermollen te gaan huldigen. De Supermollen 2004 zijn; Ad Schleicher en Gerrit van den Bogerd. Ad prolongeerde hiermee zijn titel van 2003 en diende als vorig kampioen de trui uit te reiken aan de nieuwe kampioen. Het was dus zijn eer om de trui bij Gerrit aan te trekken en het was Gerrit gelegen om Ad de trui over de schouders te trekken.

Supermollen 2004 Ad Schleicher en TD Gerrit.

Zo kwam er een (nat) eind aan het fietsseizoen 2004 dat begon in februari en totaal 3.515 KM lang was voor het supermol klassement. Wij wensen alle leden een fijne overwintering toe hoe een ieder dat ook in gaat vullen. Denk daar bij aan de mogelijkheid van de winterritten, iedere zaterdag om 10.00 uur met vertrek bij Reaplus / Impulse. Of een spinning arrangement bij Impulse. Hiervoor kunt u zich nog steeds opgeven bij Impulse.

Tot het volgende seizoen.
Wim v/d Merwe

Een paar regels wil ik hierbij even wijden aan onze eerste Najaarsklassieker. We zijn voor een gedeelte weer terug bij de Tunneltoer. Deze was bij gebrek aan belangstelling omgedoopt naar de River Classic en verplaatst naar de maand Juli i.v.m met mogelijk betere weersomstandigheden. Ook deze tocht werd helaas maar mondjesmaat door deelnemers bezocht.

We begonnen als bestuur nu te twijfelen of de route eigelijk wel aanspreekluk genoeg was. De mooie omgeving met het bosgebied rond Breda zou mogelijk uitkomst bieden zo dachten wij. Vervolgens kijkend naar de touragenda zou eind september het best passen om hem dan te organiseren. En zo zit de geschiedenis een beetje in elkaar van deze 1e Najaarsklassieker. Nu wat waarnemingen en feiten over de tocht zelf. Er waren 31 deelnemers waarvan een ruim 20 molleden de tocht gezamenlijk onder leiding van Jan K. hebben verreden. Verder was er een koppel van 2 deelnemers en een groep van 6 deelnemers. De groep van 6 welke uit de omgeving van Breda naar Dort was  gekomen met die gedachten dat de tocht door de Alblasserwaard zou voeren was een beetje teleurgesteld. Na verluid zou er ook één deelnemer alleen over het parkoers rond struinen. Een beetje teleurstellend is toch wel het feit van "waar waren die molleden welke graag in een wat hoger tempo zouden willen fietsen" want daar was deze tocht ook mede voor georganiseerd. Aan het weer alleen kan het niet gelegen hebben want die was gezien het jaargetijde redelijk te noemen. (droog en weinig wind)  Over de groep van ruim 20 molleden kan het volgende nog opgemaakt worden. Er waren onderweg drie lekkenbanden waarbij de groep in zijn totaliteit op bleef wachten. Hou dit dan nooit meer op?  Één mollid van deze groep is zo gek van DUELL dat hij daar ook een bidon had van DUELL, tot aan de rust in Chaam waar hij hem in de vensterbank liet staan. Maar geen nood een andere gek van DUELL heeft hem nu tijdelijk wel. O ja, zou ik bijna de rust in Chaam vergeten om daar iets over te melden. Dit is er een van topklasse. De koffie werd opgediend met daarbij een glaasje likeur met slagroom. En de prijs hiervoor bedroeg 1,40 Euro. Ik heb horen zeggen dat er mensen koffie bestelde een deze vervolgens lieten staan. Ik heb in die tijd die ik daar moest vertoeven, van 10.00 tot 11.30 uur, er maar liefst 4 op om vervolgens ligt aangeschoten de terugreis op de fiets te aanvaarden.

Met vriendelijke groet,   

Gerrit-J v/d Bogerd.  
TDGerrit........

Een verslag schrijven over waar de tocht langsheen gaat overheen komt dat heb ik de afgelopen jaren al een aantalkeren gedaan en is indien je daarin geïnteresseerd bent terug te vinden op website. Ik wel hierbij daarin tegen enige bijzonderheden kwijt over de dag zelf. Laat ik eerst eens beginnen met aantal deelnemers dit jaar met 15, voorzover ik mij kan herinneren, een laagte record. Ik heb wel 2 Molleden individueel bezig gezien maar dat zijn ook geen pottenbrekers.

Vervolgens het weer was goed te noemen. Geen spatje regen en een matige wind van 3 tot 4 beaufort uit het zuidwesten. De tocht was 157km lang en werd in 6 uur en 12 minuten netto rijtijd afgelegd. Dit komt overeen met een gemiddelde van 25.6km/uur. De starttijd was 7.40 uur en aankomsttijd 15.35 uur. De temperatuur was rond de 18gr en kon eigelijk niet beter. Het lekkenbanden (5stuks) verhaal is wel de moeite waard om eens nader toe te lichten. Je zal het altijd zien met dit soort tochten waar de volgauto niet het hele parkoers meekan het daar juist gebeurd. Bij de eerste lekkenband voor de rust in de Goudrenet was de auto nog paraat. De vier daarop volgende waarvan de eerste op de Loenermarkt (Janus S)was het zelf doen. De groep stopte in zijn geheel en met wat hulp van Jaap B. zijn pomp was de zaak snel gefikst. De volgende lekkenband was rond de Waterberg hier had Jan G. een afloper. De groep verdween uit het zicht en gelukkig de oude tijden herleefden dacht ik want zins de laatste buitenritten was de saamhorigheid zo groot geweest dat kon toch niet doorzetten. Maargoed ook hier weer met behulp van Jaap B. zijn pomp konden wij met ons drieën weer snel op de fiets. Maar mijn verbazing was compleet toen wij de eerst bocht namen en de complete groep langs de kant van de weg stil stond. Oké,  tussen de groep in bleek er iemand bezig te zijn met zijn band te wisselen. Het wordt eentonig maar de pomp van Jaap B. bracht ook hier weer uitkomst. De volgende en tevens laatste lekkenband was een kilometer of 5 verder. Janus S. was weer de pech vogel en eigelijk dubbel. Hij had al eerder een binnenbandje afgestaan, ook al een keer eerder lek gereden en had nu niks meer. Maar het klinkt eentonig maar de hele groep stond te wachten en iemand gaf hem zijn reserve binnenband en de pomp van Jaap B. deed de rest. Ik kan niets anders concluderen over deze dag dat er weer een gigantische "samen uit en samen thuis" gevoel aanwezig was. Dit onderstreepte zich extra op de laatste 15km, net na de klim over de Grebbeberg, waarbij Ad S. een kramp aanval kreeg en daardoor achterbleef. Hij werd gemist na de afdaling. De volgauto werd terug gestuurd om hem te zoeken. De hele groep bleef zonder mopperen staan wachten tot dat Ad S. met de volgauto is het kielzog verscheen. Daarna is de tocht gezamenlijk afgemaakt. Er zijn ook nog een aantal foto's gemaakt door Bert de K. je kunt ze bewonderen in het foto archief < foto's> < Kalenderjaar 2004> < Clubritten> <Huchiestoch>

Met vriendelijke groet,
TDGerrit........
 

Het gilde der Malloten van de Mont Ventoux.
Na in 2003 La Marmotte gefietst te hebben viel ik even in een zwart gat. Wat is het volgende doel waar we naar toe gaan werken?  Oké samen met Herman, Jan, Arjan en Martin was ik al begonnen aan het klassiekerbrevet maar dat zijn ritten die we “er ff bijpakken”. 

Ik was al begonnen in het boek “de Kale Berg” wat ik van Herman geleend had, en al lezende raakte ik steeds meer geïmponeerd door de “Géant de Provence” zoals hij in Frankrijk ook wel genoemd word. In hetzelfde boek las ik ook over de club Cinglés de Mont Ventoux. Om hiervan lid te worden moet men de Mont Ventoux op 1 dag van alle drie de kanten beklimmen dus vanuit Bedoin, Malaucene en Sault. Kijk ! dat was een uitdaging, 136 kilometers en 4.285 hoogtemeters ! Meer hierover kun je vinden op de website www.kaleberg.nl en dan onder meervoudige beklimmingen of het Gilde der Malloten. Ik had dus weer een doel voor ogen....... officieel Malloot worden ! In oktober 2003 dus gelijk maar via Happy Home een huisje geboekt in Bedoin waar ik met Irma en mijn zoontjes de vakantie zou doorbrengen. Voor diegene die na het lezen van dit stukje ook zin krijgen: kijk maar eens op Happyhome.nl onder zoekcode F-84410/2het huis heet Maison Les Chalons. Het is een ruim huis waar je prima met 6 personen in kan vertoeven, en ligt 2 kilometer buiten Bedoin. Het ligt super rustig, midden in de wijngaarden met vanaf je terras uitzicht op de Mont Ventoux. Na mijn (fiets)maten verteld te hebben wat mijn plannen waren, hebben zij ook gelijkmaar een huisje bij de Kale Berg geboekt. Gezellige boel ! Weekje leven als een god in Frankrijk en lekker fietsen in de Provence en op de Mont Ventoux. Helaas moest Herman twee dagen voor vertrek afzeggen vanwege problemen op het werk.Rondom de Ventoux kun je prima trainingsritten maken voordat je je echte beklimming gaat aanvangen. Zo hebben wij in de dagen voorafgaand ook verschillende tochten gedaan. Een aanrader is de rit door “Les Gorges de la Nesque”Als je in Bedoin bij het fonteintje staat en je gaat op de rotonde richting de Mont Ventoux, waar je gelijk na de rotonde even links gaat en dan na ongeveer 150 meter aan de linkerkant vind je een fietswinkel waar ze de meest noodzakelijke onderdelen hebben. Hier heb ik zelf nog nieuwe pedalen gekocht, want de oude kraakte echt als de ziekte. Op zich heb ik geen moeite met wat fietsgeluiden, maar Arjan fietste iedere keer geïrriteerd bij me weg als ik weer in zijn buurt kwam tijdens een beklimming.Wat ik eigenlijk met dat fietswinkeltje wilde zeggen is: in dat winkeltje kun je een beschrijving vinden van diverse mooie routes in de omgeving van Bedoin. Eventueel kan ik of Herman je ook wat routes mailen (Met –ongevraagde- goedkeuring van Herman want hij heeft deze in een bestand gezet). Op woensdagavond hebben we, dankzij Irma, genoten van een echte Pasta Party ! Volgestapeld konden we dus op donderdagmorgen 24 juni 2004 vol goede moed vertrekken. Het weer was echt prima, op het heetst van de dag was het ongeveer 33 graden. Boven is het dan toch nog wel fris. Aan het einde van de dag begon het pas wat harder te waaien, dus hier hadden we op de laatste klim pas last van. De eerste klim vanuit Bedoin is het zwaarst met 7,5% gemiddeld over 21,5 kilometer. Daarom hebben wij ervoor gekozen om deze als eerste te doen. Om 8:25 vertrokken we bij het fonteintje in Bedoin. De eerste vijf kilometer loopt nog lekker, maar bij St. Esteve maakt de weg een bocht naar links en dan is het 6 kilometer door het bos met een stijgingspercentage van 10% tot aan Chalet Reynard. Ik vond dit echt een heerlijk stuk om te fietsen, ondanks dat het erg zwaar is geniet je van de serene rust die daar ’s morgens vroeg nog is. Er waren in deze tijd van het jaar al veel fietsers die voor ons prima richtpunten vormden. Ondanks dat we echt “jongens uit de polder” zijn, zijn we heel de week door niemand ingehaald. Bij Chalet Reynard ben je uit het bos en kan je het Observatoire eindelijk in al zijn glorie zien. Dit is eigenlijk het stuk wat bekent is van televisie. Vanaf Chalet Reynard is het nog zes kilometer naar de top met toch nog grotendeels 9% en net onder de top zelfs 11%.Ongeveer 2 kilometer van de top kom je bij het monument van Tom Simpson. Tijdens onze rit hadden we geen tijd om te stoppen maar een paar dagen eerder was ik met de auto al bij het monument geweest. Ik moet zeggen dat toen ik eenmaal bij het monument stond ik toch wel onder de indruk was. In het boek van de Kale Berg had ik al gelezen dat 30 jaar na de dood van Simpson zijn dochters vanuit Gent naar de top van de Mont Ventoux zijn gefietst. Exact 30 jaar na zijn dood kwamen zij wel boven, waarna ter herinnering door hen een plaatje op het monument is geplakt met de tekst “There is no mountain too high, your daughters”. Op dezelfde dag dat zijn dochters naar boven gingen is de oud ploegleider van Simpson in Engeland gaan fietsen uit medeleven met de actie van de dochters van Simpson. Hij kon namelijk niet zelf aanwezig zijn in Frankrijk. Het noodlot sloeg echter toe en exact 30 jaar na de dood van Simpson overleed zijn oud ploegleider op de fiets aan een hartaanval. Hoezo bizar ? Kreeg er kippenvel van.......

Arjan vierde al een feestje omdat hij verder was als Tom. Zelf hield ik het bij een snelle groet naar Tom en toen (snel?) door naar de top. Boven in het souvenirwinkeltje stempelen en afdalen naar Malaucene. Na enkele kilometers dalen kom je in het ski resort Mont Serein waar Arjan, Jan en Martin verbleven. Na Mont Serein kom je op een steil stuk naar beneden van 12% ! Hier kun je je echt naar beneden laten vallen. Zelf heb ik hier 89 kilometer per uur gehaald, de andere jongens zaten ook ongeveer op deze snelheden. Het schijnt dat als je echt aanzet dat je op dit stuk 100 kilometer per uur kan halen maar ik vond het wel best zo. Beneden in Malaucene hebben we voor de eerste keer weer verzameld, en na een paar (jaja gekoelde) bananen te hebben gekocht begonnen we aan de klim vanuit Malaucene naar de top. Deze klim heeft echt prachtige vergezichten en loopt lekker. Er zitten wat meer rustpunten in als de klim vanuit Bedoin. Uiteraard zitten wel steile stukken in, waaronder dat stuk waar je naar beneden kon vallen. Nu moest je dat dus weer omhoog ! Dit is eigenlijk het lastigste stuk van die klim die 7,4% gemiddeld is over 21,2 kilometer. Vanaf Mont Serein naar de top is het nog zes kilometer, en vanaf hier kijk je echt naar de slingerende weg die naar de top om de berg heen loopt. Boven op de top stonden Irma en mijn zoontjes Ferrie en Timo te wachten. Dit gaf uiteraard veel moraal. Irma vond het leuk om te zien hoe andere wielrenners hun feestje vierden op de top. Fotos maken, familie erbij etc.... Wij kwamen boven, snel stempelen, jasje aan en weer naar beneden. In Sault hadden we weer afgesproken om gezamenlijk wat te drinken. Vond dit een vervelende afdaling met slecht wegdek. Beneden net voor Sault heb je nog een venijnig klimmetje wat je opmoet om Sault in te rijden. Na een lekker bakkie op een terras met uitzicht op......... reden we ditmaal gezamenlijk de derde klim. Het stuk van Sault naar Chalet Reynard is eigenlijk erg saai en heeft een slecht wegdek. Vanaf Chalet Reynard heb je weer hetzelfde stuk van zes kilometer door het maanlandschap als op de klim vanuit Bedoin. Even aanpoten dus weer, en ieder weer in zijn eigen tempo. Hoewel de klim vanuit Sault niet lastig is met 4,4% gemiddeld over 25,9 kilometer, valt hij door het eerste saaie stuk toch wel tegen. Boven een op de top stonden Annick (de vriendin van Martin) en Kiki (de vriendin van de vriendin van Martin) ons op te wachten. Zij waren ook op vakantie in Frankrijk, op twee uurtjes rijden van de Ventoux, en waren als verassing langsgekomen. Van de “rondemissen” ontvingen wij allen de zoenen en een roos ! Op het wegdek hadden ze de namen van ons geschreven ! Echt top ! Twee kleine onvolkomenheden: 1. Herman zijn naam paste niet meer op het wegdek, Herman heet dus vanaf nu Herma. 2. Annick en Kiki hadden de namen op de route vanaf Malaucene gezet, en deze top waren wij allang gepasseerd. Maar het  initiatief konden wij zeker waarderen.

Na het bereiken van de top konden we de afdaling naar Bedoin inzetten. Arjan en Martin waren al snel uit het zicht verdwenen, zelf bleef ik even bij Jan want deze had een enorme Franse slag in zijn achterwiel. Vanaf Chalet Reynard het bos in naar beneden, zag ik dat het wel goed kwam met Jan, en ben ik vol naar beneden gegaan. Dit is echt een  geweldige afdaling ! Door het bos met 10% naar beneden slingeren over prachtig glad asfalt. Echt supergaaf. Binnen de acht uur fietstijd waren we allemaal weer terug in Bedoin, waar we gezellig met zijn allen naar de Pizzeria zijn gegaan.De week bij de Kale Berg sloten we af met een Barbecue bij ons huisje omdat Timo, mijn jongste zoontje, twee jaar was geworden. Al met al was het echt een geslaagde week met mooie tochten, en als beloning zijn we echte malloten geworden. Na de stempelkaarten ingestuurd te hebben kregen we de bevestiging al snel in huis dat we officieel lid zijn van de Club Cinglés de Mont Ventoux. En wel als lidnummers 1140, 1141, 1142 en 1143. Dit betekent dat we nog bij de 1^e honderd Nederlanders zitten. Via deze weg wil ik Herman nog even bedanken voor al het uitzoekwerk en routeplannen wat hij vooraf heeft gedaan.... Nogmaals jammer dat je niet meekon Herman. 

Voor de lezers: Herman is op 15 Juli alsnog ook een Malloot geworden. Goed gedaan Herman !

Nog even voor geïnteresseerden:
-        Info over de Mont Ventoux kun je vinden op www.de kaleberg.nl 
-        Fotos van ons weekje (met dank aan Arjan) kun je vinden op: 
http://www.xs4all.nl/~elsarjan/Wielrennen/Ventoux/mont ventoux.html
of ergens op de website van Arjan:  www.elsarjan.nl onder wielrennen.
Deze fotos zullen er ongeveer tot halverwege september 2004 opstaan. 

Was getekend, Malloot Rob de Zeeuw

Inleiding.
Het is voor de tweede achtereenvolgend jaar dat onze tourbaas Jan Gelderblom deze tocht op de agenda heeft geplaatst. Het verschil met de vorige editie is de startplaats. Vorig jaar startte deze tocht in Scherpenzeel en deze keer in Ede. Dit is mogelijk omdat de tocht door twee verenigingen georganiseerd wordt.

Jan heeft voor Ede als startplaats gekozen omdat hem dat qua loop van het parkoers beter leek. De route tussen Scherpenzeel en Ede is tamelijk glooiend terwijl de route tussen Ede en Scherpenzeel redelijk vlak is. Bij de nu gereden omloop kan je rustig warm draaien en na de rust in Scherpenzeel krijg je zo gezegd het toetje. De accommodatie in Ede is er een van boven gemiddeld niveau wel 1.10 € voor een plastic bekertje koffie vindt ik persoonlijk redelijk aan de prijs. Propere toiletten en douches zijn aanwezig. Voldoende parkeer gelegenheid en een makkelijke aanrij route naar het clubhuis complementeren het geheel.

Het Weer.
De verwachtingen van onze weer profeten waren op vrijdag avond redelijk tot zeergoed voor de zaterdag. Voor de nacht werd helder weer en een paar gradenvorst opgegeven en in de loop van de dag zou de temperatuur naar een graad of 10 gaan klimmen. In de morgen zonnige periode en in de loop van de middag vanuit het noordwesten zou er bewolking binnen drijven. De wind verwachtingen waren 3 tot 4Bft uit het noordwesten. Kortom prima fiets weer maar goed aankleden i.v.m de temperatuur.

De Tocht.
Om 06.30 werd ik opgehaald door Franco zoals afgesproken. Het eerste wat opviel was de persoon op de achterbank. Arie Kalkman had daar plaats genomen. Niks bijzonder zou je zeggen maar Arie had ik al een tijd gemist in het peloton en dan gelijk maar een buitenrit van 120km met wat klimwerk. Oke de fiets op het fietsenrek en op naar de IJshal kijken wie daar waren en dan gezamenlijk naar Ede. Met de volgauto voorop, Wim v Papendrecht achter het stuur en Jan Gelderblom als navigator, richting Ede. Bij het stoplicht van de oprit naar de A-15 kon de volgauto en nog drie auto’s doorrijden een auto voorons stopte netjes voor roodlicht en uiteraard wij ook. De achtervolgen werd even later ingezet door onze voorganger maar Franco en mijn persoontje wilde dit gezien de mistvelden en verkeersmaatregel toch iets rustiger doen. Dit werd mede ondersteund omdat wij de route naar Ede ook prima wisten. De groep volgde ons gedwee tot aan knooppunt Gorichem waar wij kozen voor de A-27 richting Utrecht vond onze volgers het beter om de A-15 verder te volgen, hij had zelfs nog het idee om met zijn lichten te seinen dat wij verkeerd reden. Tja Wout, toen wij de bocht namen van de A-27 hadden wij de volgauto in het vizier. Deze had namelijk ook al zijn snelheid aangepast om ons bij te laten komen. Ondertussen ringelde de GSM met de meiden van Verjaal aan de lijn met de vraag hoe nauw verder. Zei zaten achter Wout en we konden naar elkaar zwaaien alleen de vangrail zat er tussen. Mijn antwoord was kort “ blijf Wout maar volgen want die weet het beter als wij. Al met al viel de schade best wel mee een minuut of 5 a’10 later waren zij er ook. Tja, dat er een berg hilariteit was bij aankomst behoeft geen betoog. Verwijten heen en weer maakte dat de sfeer er gelijk goed in zat. Na inschrijven en een plastic bekertje koffie naar binnen gegooid te hebben vertrokken we om 08.15 uur voor de 120km route. Voor Kees Molenkamp duurde het totaal maar 300mtr en was de tocht afgelopen. Zijn derailleur sloeg vast en brak compleet af bij het oog van de pat. Kees is zelf maar naar de startplaats terug gelopen en heeft de accommodatie van de tourclub Ede heelgoed kunnen bekijken. Mede door dit voorval duurde het een slordige 20km en waren wij met grootste deel van de groep bij het plaatsje Wekerom beland voordat de groep weer compleet was. Heel kort daarna sloot de volgauto ook weer bij de groep aan. Het begin van de dag was zogezegd slecht van start gegaan hopelijk zou dit niet tekenend zijn voor de rest van de dag. De route ging tot nu toe buitenom Ede, langs de N304, richting Otterloo naar Wekerom. Ondanks dat er langs een autoweg werd gefietst was dit best wel aardig de weg was stil en gaat dwars door een bosrijk gebied. Na Wekerom gaat het naar de Harstkamp en vervolgens richting Stroe. Mooi landelijk gebied met hier en daar wat bosstroken. Vanaf nu wordt het gebied wat open als we naar Voorthuizen gaan en vervolgens via Ter Schuur, Achterveld en De Glind naar de rustplaats Scherpenzeel. Deze rustplaats is een voetbalkantine waar het opdat moment erg druk is. Het valt niet mee om een zitplaats en een kopje koffie te bemachtigen. De 25 minuten die we daar verblijven zijn gezien deze omstandigheden lang genoeg. Bij vertrek komt er nog een tweede groep van de Mol binnen onder leiding van Johan en Wim. Deze waren door omstandigheden wat laat vertrokken vanuit Dordrecht. Het tweede gedeelte is een prachtig stuk. Het gaat via Maarsbergen en Maarn naar de Utrechtse Heuvelrug. We zigzaggen nu wat over de Utrechtse Heuvelrug met bossen en rustige wegen. Hierbij doen we de bekende heuvels aan zoals de Ruiterberg, Amerongseberg en de Defensieweg. Bij de aanloop van de eerste heuvels worden we bedankt voor onze bijdrage tot nu toe van Gerda en Cor deze besluiten vanaf dat moment om samen verder te gaan. Het klimmen zit bij Cor nog niet in de benen en waarschijnlijk ook niet in de genen. De laatste 15 km van Rhenen naar Ede is weer open gebied en zijn we aan het einde gekomen van een geslaagde tocht. Alleen zag Arie Kalkman 300mtr voor de finish een euro in de greppel liggen en die kon deze blijkbaar niet laten liggen of was het nou een afgebroken onderdeel van Kees zijn fiets. Tja, het lag blijkbaar voor het oprapen want er stapte daar nog meer op een vreemde wijze van hun fiets.  Opgemerkt kan worden dat ondanks de slechte start en een merkwaardige finish (Kees Molenkamp met afgebroken derailleur) er verder geen enkel probleem zich meer heeft voorgedaan.
 

Wetenswaardigheden.

Er zijn 35 Mol leden, waarvan 3 dames, aan de tocht begonnen.
34 leden hebben deze tocht ook daadwerkelijk afgemaakt.
Voorzover bekent waren er geen lekke banden tijdens de tocht.
Arie je bent te oud geworden om nog met zand te gaan spelen.
Wat kan het soms moeilijk zijn om met jou auto je voorganger te volgen.
Kees weet precies hoe de kantine in Ede er uitziet.
Kees een afgebroken pad kost een slordige € 500.—(fietsen bij de mol !!!!!!!………)

Met vriendelijke groet, 
TDGerrit..........

Inleiding.
De Waardentocht is samen met Zwijndrecht - Zwijndrecht v.v. de enigste tochten welke D.T.C de Mol als een zogenoemde geleide fietstocht organiseert. Voor de organisatie komt wat meer kijken dan een standaard Molrit. Daar tegen vergt een Zwijndrecht – Zwijndrecht nog extra organiserend vermogen. Deze twee tochten moeten samen met de twee vrije toertochten zoals de Molentocht en de River Classic/Najaarsklassieker zorgdragen voor een stukje PR naar buiten toe.

De organisatie van de Waardentocht begint al eind september begin oktober bij het plannen van de tochten voor het volgende seizoen. Hierbij wordt dan de datum met de rustplaats besproken en vastgelegd. Vroeg in het voorjaar of beter gezegd einde winter periode begint het voorrijden en het maken van de route omschrijving. Tevens worden er afspraken gemaakt met de begeleidende disciplines zoals EHBO en motorclub. De Waardentocht zit vrij vroeg in het voorjaar waardoor deze tocht kort is en met een gematigd tempo verreden wordt. Het maakt deze tocht uitermate geschikt voor de opbouw in het verdere seizoen. De tocht is daarbij wel zeer afhankelijk van het weer het wil nog wel eens nat en koud zijn in deze periode. 

Het Weer.
De verwachtingen van onze weer profeten waren op vrijdag avond zeerslecht voor de zaterdag. Er was op de vrijdag al aardig wat regen gevallen met een sterke Weste tot Zuidwesten wind. De komende nacht zou de wind en neerslag wat afnemen. Zaterdag in de ochtend zou de regen kans toenemen en later op de dag zou ook de wind weer gaan toenemen van 6 tot 8 Beaufort landinwaarts en tot 10 Bft langs de kust . Achteraf gezien klopte de voorspelling vrijgoed.

De Tocht.
Om 08.00 uur vertrok ik met fiets richting clubhuis met toch wel een angstig gevoel. De weersverwachtingen waren zeerslecht. Het was opdat moment droog maar er stond al een stevige bries ( 5 tot 6 Bft). Vrijdag avond had Anton Verjaal nog even gebeld om te vragen of de Waardentocht nog doorging gezien de weersverwachtingen. Ik antwoordde volmondig “ja natuurlijk”. Dat het niet zou gaan stormlopen was wel duidelijk. Maar ik vroeg mij wel even af of het een goed besluit was. Natuurlijk had ik er al over nagedacht hou ik het een en ander in goede banen zou gaan leiden en wat mijn alternatieve zouden zijn. Het was stil toen ik aangekomen was in het clubhuis om 08.15 uur. 1 motorrijder en wel bijna het voltallige bestuur dat was er. Als eerste druppelde er twee niet mol leden binnen met direct de vraag waar ze in konden schrijven. Tja, we hadden uit voorzorg/angst nog geen inschrijf tafel opgesteld. Direct daarna de vraag vandaag is er toch de Waardentocht. Ik stelde hen voor om eerst maar even een kopje koffie te nuttigen en het inschrijven maar even achterwegen te laten. Er druppelde nog een achttal mollers binnen en een tweede motorrijder en daar bleef het wel bij. Even met Jan Gelderblom als toerbaas en de aanwezige bestuursleden plan A gepresenteerd. Dit kwam op het volgende neer. De route inkorten met een 15 tot 20 Km. De Moerdijkbrug en Haringvlietsluizen laten voor wat zij zijn, want hier zou de wind ons de meeste parten gaan spelen. De motorrijders bedanken voor komst. Met volgwagen en de opdat moment aanwezige 15 sportievelingen de Waardentocht gaan rijden. Een tweede optie was plan B. maar daar wilde ik niets van weten dus gewoon niet gepresenteerd. 

De tocht gaat officieel via Kop van ’t Land, Moerdijkbrug naar Willemstad. Vandaag ging hij via Zuidendijk, Schenkeldijk, Wielsdrechtse zeedijk en Rijksstraatweg naar de Kiltunnel. Vanaf de Kiltunnel via de Strijensedijk, Mookhoek naar Strijen vandaar richting Numansdorp. Het hoef geen betoog dat dit een zeer pittig stukje van de route was geweest. Maar door afwisselend kopwerk en waarvan ieder zijn deel nam ging dit best wel voortvarend. Voor Numansdorp rechtsaf naar Klaaswaal voor de koffie pauze. Dit is een Cowboy/Western uitziende accommodatie met een gezellige dame in de saloon. Mede doordat wij daar nu al enkele jaren achter elkaar komen had zij de bediening perfect geregeld. Het eerste kopje koffie stond al te dampen bij binnenkomst en appeltaart plus het eventuele tweede bakje was snel uitgeserveerd. Trouwens het eerste kopje koffie was voor rekening van de Club. Na de rust werd de normale uitgezette route gevolgd. Trouwens net voor de rust begon het te regen en na de rust hield dat snel op. De tocht gaat dan via Westmaas en Mijnsheerenland naar de Heinenoord tunnel. Vervolgens via een stukje grienden naar Heerjansdam en langs het Waaltje naar H.I. Ambacht. Dan volgt de beklimming van de Brug de Noord. Een 15 tal kilometers door de Alblaserwaard via Albasserdam, Oud Alblas langs het riviertje de Alblas naar Bleskensgraaf. Dit stuk werd allemaal in no time afgelegd door de sterke wind in de poeperd. Het stukje van Bleskensgraaf naar het clubhuis zorgde ervoor dat er een mooi en lekker toetje aan de tocht zat. We krijgen dan namelijk weer een stevige wind tegen. Uiteindelijk stond er 80km op de teller en waren we 50 minuten eerder binnen dan normaal gepland voor deze tocht. Door het slechte weer type was deze tocht bepaalt geen genot om te rijden maar je wordt er wel sterk van. Tevens was er dit jaar een negatief record aantal deelnemers van 15 stuks waarvan 2 outsiders. 

Wetenswaardigheden.

Aantal lekkenbanden 1. 
De saloondame ook dit jaar weer speurde naar sexy mannen in korte broeken maar snel uitgekeken was.
De koffie op rekening van de club smaakte extra lekker.
Dat onze kleine aërodynamisch Italiaan wel heel erg wind gevoelig is.
Vader en zoon veel moeite hadden om in het clubhuis een simpel binnenbandje te wisselen.
Het voorrijden op de woensdag, voorafgaande, telde meer deelnemers en gebeurde bij stralend mooi weer.

Met vriendelijke groet, 
TDGerrit..........