Knarrendag; de eerste woensdag in september.
Dit jaar (2021) de negende alweer. Wat begon als een “wild” idee om eens ergens anders met Mollers te fietsen dan alleen maar de Baanhoekbrug over of die Moerdijkbrug, is dit zo langzaam uitgegroeid tot een traditioneel evenement.

Was het vorig jaar voor mij een niet zo’n verstandige keuze om met een grote groep knarren aan de achtste editie deel te nemen, was het dit jaar door de voorzorgsmaatregelen die door de techniek werden geboden wat minder risicovol. Gezien de reacties te velde (bij de start in Barneveld dus) kan worden gezegd dat het gebruik van de Corona toegangs-app in goede aarde is gevallen.


De Knarrendag is een evenement dat wat mij betreft nog wel 41 jaar mag voortduren. En bovendien is het wel duidelijk dat je op de Veluwe eigenlijk nooit bent uit gefietst. Er is altijd wel weer een bijzondere route te bedenken, al dan niet over smalle fietspaden.
Die smalle fietspaden bleken op de 1e september 2021 ook ontdekt te zijn door andere -soms niet erg ervaren of stuurvaste- electrofietsters. Maar ja, de fietspaden zijn van iedereen en met goede wil kan iedereen van de bloeiende heide genieten. Dat ik dan bij een haakse fietspadenbocht in de zanderige berm denk te kunnen doorfietsen, is dan jammer (voor mij) maar dankzij de aanmoedigingen van diezelfde electrofietsers is mijn egodeuk niet al te groot gebleven.

En verder is iedereen op de fiets kunen blijven zitten al heeft het tweede peloton nog een ongewilde (?) uitbreiding aan de route geplakt. Lekke band en daarna niet meer weten waar het eerste peloton zich ophield. Die was al lekker aan de pompoensoep en de koffie, overigens niet alles in één bord.

Bij het maken van de definitieve route is er niet aan gedacht om bij Hoenderloo de afslag naar de pauzeplek in te tekenen. Maar zoals altijd kwam alles weer op de pootjes terecht, met als voordeel dat het eerste peloton wat meer tijd had om te genieten van de gereserveerde plaatsen op het drukke terras.

En wat is dat toch iedere keer weer leuk om halverwege de tweede etappe van de Knarrendag ineens te worden verrast met een tussen-eieren-balletjes-stop. Dit jaar was het nogal bijzonder omdat het met de gezondheid van Floor niet goed ging. Hij zou in Harderwijk in het ziekenhuis liggen. Maar wie stond daar met vrouw en dochter bij die verrassings-stop? Floor in vol ornaat. Ik heb hem nog gevraagd of hij uit het ziekenhuis ontsnapt was, maar dat bleek niet het geval: hij mocht gewoon naar huis.

Tot slot van de rit met z’n allen de laatste kilometers terug naar Barneveld. Maar helaas, een lekke band met een nogal lastig vervolg. Schijfremmen en elektronisch schakelen, technieken waarmee niet alle knarren raad mee weten. Ja, een achterwiel eruit slopen en een bandje verwisselen, door een totaal van 368 jaren ervaring lukt dat wel. Maar het wiel terug steken en dan de ketting op de juiste plek krijgen da’s nou niet zo één twee drie een appeltje eitje….Gevolg: ketting volledig vast tussen crankstel en frame. Gelukkig was er nog maar zo’n acht kilometer te fietsen (voor hen die dat wél konden) en kon de niet-fietser en niet-fiets met een gerust hart beloofd worden dat hij zou worden opgehaald en zo geschiedde.
Na een verfrissende douche en een flesje meisjes-bier nog fijn bij-gekletst en bij-gegeten. Altijd leuk weer zo’n stilstaand buffet, met voldoende aanbod voor de hongerige Mollers.

Ik denk dat iedereen nu alweer -met de goede ervaringen van de negende- uitziet naar de tiende Knarrendag. En als ik me niet vergis zijn de route bouwers (Jannes, Albert en Harry) alweer bezig om te bedenken waar we op de eerste woensdag van september in 2022 gaan fietsen. Zeker is dat het ook dan weer  zo’n geweldige dag gaat worden, net als de negen eerdere 1e september woensdagen daarvoor.

Douwe.

“De ultieme uitdaging voor racefietsers!

Beleef op zondag 20 juni de volledige Hollandse Waterlinies in één dag! Fiets verschillende afstanden door het Hollandse Waterlinies-landschap en geniet van alles dat Nederland – Waterland – te bieden heeft. Vandaag fiets je door wisselende landschappen en langs waterwerken, molens en dijken. Om de ca. 50 km kom je een verzorgingspost tegen op een van de prachtige forten van de Stelling van Amsterdam of de Nieuwe Hollandse Waterlinie. De Hollandse Waterlinies zijn de Stelling van Amsterdam en de Nieuwe Hollandse Waterlinies samen. Het is een 200 km lang groen, rustgevend landschap en telt bijna 100 forten. Ga jij deze fietsuitdaging aan?”

Dit was de wervende tekst op de website. Tsja, dat kwam wel overeen met het ambitie niveau van Amol en Bmol. Dus manlief 1 bereid gevonden om ons ’s ochtends om 8 uur precies te droppen bij de start. De route zat in de Garmin, maar de hele tocht was uitgepijld. Verwarring aan het begin: volgen we nu rode of gele pijlen? Nee, gele, die rode waren van de tocht van gisteren.
Onder een bewolkte hemel met vele tinten grijs begonnen we onze tocht langs het kronkelige riviertje Gein Noord om later bij de Vecht uit te komen richting Muiderberg en vandaar door naar vestingstad Naarden. Het was overal nog erg rustig op de weg; het was bijna een surrealistisch gevoel van alleen op de wereld zijn. Bij de eerste verzorgingspost (na 50 km) in het fort bij Kortenhoef waren er meer verzorgers dan fietsers en konden we voldoende afstand houden en ons tegoed doen aan banaan, ontbijtkoek en de bidons bijvullen (het was nog steeds relatief koel maar wel dorstig weer).

Op ons gemak weer verder voor het volgende traject. Via de mooie Loosdrechtse Plassen kwamen we in Loenen en Nieuwersluis. Daar moest Amol nog een praatje doen over de voormalige kazerne, later meer bekend als “militair penitentiair centrum Nederland”. Vader Amol had daar tijdens zijn diensttijd als “bewaking aan de poort” doorgebracht. Bijzonder om daar nu met je racefiets in de hand even bij stil te staan. Terug in het heden, ging de tocht via Maarssen richting Utrecht waar bij Fort Lunetten de tweede stop zou zijn.

We werden helemaal langs de oostkant van Utrecht geleid, ik had geen idee dat er zoveel groen was vlakbij zo’n grote stad. Via Groene Kan, De Bilt, randje Bunnik kwamen we eindelijk bij Lunetten. De wielergoesting was een beetje aan het zakken bij Amol want ze vond de kilometers voorbij kruipen en had behoefte aan een stop. Gelukkig goede verzorging, een cafeïne boost en extra koolhydraten besteld voor de broodnodige energie; keurig geserveerd met komkommer, tomaat en frambozen rechtstreeks “van het land”.

Buikje vol, beetje uitgerust, dus vol goede moed weer door. De teller was de 100 km gepasseerd dus waren we over de helft. De zon was inmiddels gaan schijnen en zelfs bij Bmol ging het jasje uit. Heerlijk door de open velden via Houten, langs de Lek richting de pont naar Culemborg. Naast het welkome zonnetje was helaas de wind ook wat aangetrokken. Het bijzondere van deze tocht is dat het geen lus is, maar fietsen van noord naar zuid (hoofdrichting). En bij een stevige zuidwesten wind, is dat een extra uitdaging. Afijn, pont net voor onze neus weg; genieten maar van extra pauze en het mooie landschap. De dames worden heel blij van pontjes en water op de route.

Aan de overkant gekomen, ging het langs een mooie, maar winderige dijk met schitterend uitzicht op de Lek richting Acquoy, langs de Linge, naar Kedichem. Je begint dan al een beetje de finish te ruiken maar dat is heel bedrieglijk want je gaat niet rechtstreeks naar Gorinchem. Eerst nog een mooie stop bij Fort Vuren. Het was daar behoorlijk druk maar de organisatie had een eigen standje met (fiets)lekkernijen. Even benen strekken en weer door richting oosten naar de pont naar Brakel.

Aan de overkant gekomen, ging het richting Loevestein. Met de finish “in zicht”, moesen nog diverse lusjes overwonnen worden voordat we uiteindelijk zicht hadden op de brug naar Gorinchem. Op het vrijliggende fietspad boven Sleeuwijk roept Bmol “flat”. En dat in het zicht van de haven. Afijn Bmol heeft supersnel een nieuwe binnenband erin gedaan terwijl Amol een beetje stond te lanterfanten totdat het achterwiel er weer in moest (specialiteit van Amol). Afijn, weer op pad voor de laatste loodjes; de brug over de Boven Merwede voelde een beetje aan als een stukje Mont Ventoux maar gelukkig was daar de ophaaldienst van manlief 2 en werden we keurig thuis afgeleverd. Nog even napraten over onze mooie, bijzondere tocht onder het genot van een mooi wieler trappistenbiertje.

Ada uit de Bosch

De OV strippenkaart wordt massaal omgeruild voor de DTC strippenkaart.

DTC (fiets) strippenkaart een mooi en alternatief succes. 
In deze bijzondere Corona tijd kon de toercommissie van DTC De Mol geen enkele toertocht organiseren. De Toercommissie heeft in overleg met het bestuur zich strikt gehouden aan alle door de overheid en de NTFU afgekondigde maatregelen gehouden. Met de gemeente Dordrecht en bevriende fietsclub werd overleg gevoerd om toch iets van een toertocht te kunnen organiseren. De gedreven toercommissie leden zijn uiteindelijk uit gekomen bij een strippentocht met één, twee en drie sterren tochten. Er werden in totaal 15 tochten uitgeschreven verdeeld over de sterren.

De sterren hebben natuurlijk te maken met de afstand. Onze kilometervreters bij de club zijn natuurlijk niet tevreden met een tochtje van 25 kilometer en moet natuurlijk wel in het zadel gezeten worden voor een langere tijd. Na vijf tochten voltooid te hebben bij een van de sterren werd de strip als voltooid gezien. DTC heeft zelfs een kleine attentie beloofd bij het voltooien van de strip. 

Zelfs Hoenderloo werd aangedaan. 
Nadat de terassen weer bezocht mochten worden werd natuurlijk ook de innerlijke mens niet vergeten.   

In de tussenstand tot 8 mei 2021 hebben er in de één sterren ritten drie rijders de strip volgemaakt.
15 wielrijders hebben to dus ver mee gedaan aan de strippenkaart. Ze hebben in de diverse sterren ritten gereden. Er zijn dus door onze leden vele veilige kilometers afgelegd in deze bijzonder corona tijd. Momenteel komen er versoepelingen aan en we hopen dat we weer toertochten kunnen en mogen organiseren met in ons achter en voorhoofd dat we wel veilige tochten moeten kunnen organiseren.

De toercommissie.