Mountainbiken zoals mountainbiken bedoeld is
MTB? Waar staat dat ook alweer voor? Nu, ingeval van de Ermelose MTB-toertocht staat dat voor Modder, Top (heuvels en hoge hartslag), Benen (als in aanslag op je benen). Drie Mol dames togen weer vol goede moed richting Veluwe. De vierde Mol dame moest Kerstinkopen doen (weer een heel andere vorm van training…). We waren redelijk vroeg en konden via Scan&Go snel op pad. Vanaf de start, hup gelijk het bos in. Niks even rustig inrijden, gelijk keren, wenden, heuveltje op en af. Even later kwam er een splitsing, niet voor de afstand maar keuze tussen “basis” en “zwaar”. De ene Mol dame keek wat bedenkelijk en de andere twee kozen unaniem voor zwaar. Het was inderdaad zwaar (steile heuvels, afdalingen, scherpe bochten etc.). Toen we weer op de basis route kwamen zagen we tot onze blijdschap dat de derde dame eieren voor haar geld had gekozen en ons achterna was gekomen. Wat een bikkels hé?
We hadden gekozen voor een tocht over de Veluwe omdat we dachten dat (vanwege de zandgrond) de regen van de afgelopen dagen daar niet zo erg haar sporen had nagelaten. We kwamen er al heel snel achter dat het op veel plaatsen in het bos zeer modderig was. Gelukkig hadden de dames inmiddels zoveel ervaring opgedaan dat iedereen daar goed doorheen gleed, soms met wat heen en weer geschuif, soms dwars door de plassen heen. Heerlijk, lekker buiten spelen!
Ja, en daar was alweer een keuze tussen “basis” en “zwaar”. Zonder ook maar even na te denken en bewonderend nagestaard door een groepje twijfelaars, schoten we de pijlen “zwaar” achterna. Op één afstappertje na en een omarming met een boom, ging alles volgens het boekje.
Op vlakke tussenstukjes en op de hei merkte deze Mol dame dat ze niet meer naar het grote blad kon schakelen voor. Een inspectie kon het euvel niet verhelpen dus verder fietsen maar lekker voelde het niet en snelheid maken zat er ook niet meer in. Eén Mol dame stuiterde van energie en die heeft de extra lus van de 60 km tocht gedaan (kennelijk ging ze erg hard want ze heeft pardoes de extra pauzeplek “gemist”). Bij de pauzeplek van de 45 km ronde ontdekten de andere twee (naast soep, koeken en bananen) een fietsenmaker. Wat bleek? De versnellingskabel van de voorderailleur hing nog op één draadje! De “wondplek” schoonspoelen met water en er werd vakkundig een nieuwe kabel ingezet. Voor noppes en voor niets; hulde aan de meneer van Vliek Tweewielers in Ermelo.
Afijn, het oponthoud had tot gevolg dat de derde dame zich ook weer bij ons voegde en konden we onze tanden zetten in de heuveltjes gelijk na de pauze en gezamenlijk de rest van het schitterende parcours afmaken. Topdag!
Ada uit de Bosch
Prachtige tocht over de Veluwe met een bijzondere ontmoeting
Zaterdag 23 november trokken vier Mol dames richting Stroe voor een MTB-toertocht, uitgezet door de prima organisatie van de Veluwe Renners.
Na het inschrijven met Scan&Go en een bakje koffie gingen we op pad. Eerst even een stukje over asfalt (altijd lekker om even in te rijden) om daarna het Boeschoterbos in te duiken. De herfsttooi van de bomen was nog steeds schitterend met daaronder een dik tapijt van bladeren. Af en toe een verhard fietspad (oversteken of klein stukje volgen) en hup het bos weer in. Een deel ging ook over heide en we moesten een stuk oversteken met rul zand. Dit had tot gevolg dat de voorste Mol dame letterlijk in het zand beet en de anderen wijselijk een stukje gingen klunen. We waren best wel blij toen we na 31 kilometer fietsen bij de pauzeplek aankwamen. Het was daar niet druk (het was al wat later en veel deelnemers deden de kortere variant). We werden getrakteerd op bouillon, banaan en speculaas (het was tenslotte de Sinterklaas tocht!).
Ineens spotte ik een bekende helm en het Mitchelton Scott tenue. Ja hoor, ze was het echt! Daar stond een meervoudig wereldkampioen vlak voor mijn neus: Annemiek van Vleuten. Haar groepje stond al min of meer klaar om te vertrekken maar Annemiek nam tijd voor een praatje en we mochten met haar op de foto. Grappig hé? Ben je 66 jaar en als een kind zo blij dat je met Annemiek op de foto mag. Het mag duidelijk zijn dat ik een grote fan van haar ben.
Maar goed er moest nog verder gefietst worden ook. Ik had de tocht al eerder gefietst en wist wat er komen ging: de zandgaten van Garderen. Elke keer weer nieuwe klimmetjes en afdalingen en altijd even steil en vol met modder, los zand, boomwortels of wat maar voorhanden is door moeder natuur. De Mol dames kwamen hier niet allemaal ongeschonden doorheen maar iedereen vond het spannend en (bijna) leuk. De kilometers en de inspanning begonnen we wel te voelen. De voorste Mol dame trok de gashendel het laatste stuk flink open maar dat werd de laatste Mol dame toch wat te gortig dus even tikkie terug. Na ruim 50 kilometer (best ver voor een MTB-ritje) kwamen we bij de finish. De afspuitploeg zat al aan de koffie (of het bier) en werd het “help jezelf”. Gelukkig ontpopte de ene Mol dame zich als een volleerd fietsafspuiter. Even gezellig napraten en daarna moe, tevreden en met schone fietsen weer huiswaarts.
Ada uit de Bosch
Molletjes Xtreme Vlaanderen
Zondag 22 september 2019 was het dan zover, de derde editie van Molletjes Xtreme.
Molletjes Xtreme is een fietstocht gebaseerd op originele klassiekers zoals de Ronde van Vlaanderen, niet de gehele ronde wordt gedaan, maar nagenoeg alle bekende klimmetjes, kasseistroken en andere pittige stukken die aan elkaar geknoopt zijn.
‘s Ochtends vroeg werd ik opgehaald door Patrick, om op parkeerplaats De Ham in Oudenaarde te verzamelen.
Rond half tien vertrokken we voor de rit van ca 140km en 1800hm. Onze groep bestond uit Eric, Eugene, Franklin, Jonneke, Taco, Maurice, Patrick, Peter N, Rene B, Rico, Ronald, Tibor en ik (Michel).
De temperatuur was al heerlijk en we konden lekker kort/kort rijden. De spirit zat er goed in om de eerste beklimmingen te doen, maar eerst warm rijden evenwijdig aan de Schelde met heel veel eikeltjes op de weg, het leek wel of we continu beschoten werden.
Na een kilometer of 10 begon het echt, het begin van de ‘Heilige drievuldigheid’, De Oude Kwaremont (4%, max 11,6%), De Paterberg(12,5%, max 20%) en De Koppenberg(11,6%, max22%). Alle drie zeer pittige beklimmingen over kasseien waar geen mogelijkheid was om door de gootjes te rijden. Nadat iedereen bijgekomen was gingen we al draaiend, kerend, klimmend, afdalend en met mooie uitzichten richting Geraardsbergen.
Daar stond de welbekende Muur van Geraardsbergen ons te wachten (8,6%, max 20%). Via het dorp en het kerkplein met z’n lonkende terrassen de smalle Oudebergstrook de muur op. Bovenop de muur eerst een rondje om de Onze Lieve Vrouw Kapel heen om dan eindelijk te stoppen bij Restaurant ’t Hemelrijck voor een hapje en een drankje. De koffie, liters cola, water, tosti’s en pannenkoeken smaakten heerlijk. Voldoende om onze weg te vervolgen voor het tweede gedeelte van de rit.
Na de Bosberg en het watertje De Dender kwamen we in een redelijk vlak gedeelte terecht waar opeens de kasseistrook Haaghoek van ca 2km zich aandiende. Deze was toch langer dan gedacht en was nog wel te doen totdat de weg naar beneden ging. Al hortend en stotend jezelf maar laten gaan, schakelen of remmen zat er gewoonweg niet in. Ook was het hier niet mogelijk om door een gootje of de berm te rijden. Voordat we bij de finish zouden komen moesten we nog de Eikenberg over, bij het begin was de gedachte ‘nee niet weer zo’n pokke kasseienklim’, maar gelukkig konden we hier wel via de berm of gootje omhoog. Als afsluiting hadden we een heerlijke afdaling over asfalt naar Oudenaarde, daar aangekomen waren we allemaal blij dat het erop zat. Alles was goed gegaan, heerlijk weer, geen lekke banden, geen ongelukken en alle fietsen heel gebleven en iedereen was naar de filistijnen.
Bij het Centrum van Ronde van Vlaanderen konden we het zweet en stof eraf douchen en ondertussen hadden enkele al een lange tafel gereserveerd bij De Mouterij voor een etentje en om de dag te bespreken.
Enkele quotes die over de tafel vlogen;
- Kasseien... nu weet ik weer waarom ik er zo’n (bloed)hekel aan heb.
- Deze rit valt in de categorie van 10 zwaarste ritten ooit gereden, maar 1 ding staat vast: voor mij geen kasseienritten meer.
- Vlaamse massage.
- Supergaaf om meegemaakt te hebben, maar nooit weer over de kasseien.
Tot volgend jaar!
Michel van Hoek
Afsluiting toerseizoen 2019
Op 9 november was alweer de afsluiting van het toerseizoen 2019. Een fietsseizoen met veel wisselende en extreme klimaatomstandigheden.
Regen en veel wind maakten het dit jaar wel erg vaak schier onmogelijk een rondje op de fiets te rijden. Maar om nu te zeggen dat dit anders was dat voorgaande seizoenen nou nee: veranderingen sluipen er langzaam in, dus dat het klimaat veranderd -of dat de gemiddelde temperatuur stijgt, jazeker. De gemiddelde temperatuurtabellen laten t.o.v. mijn geboortejaar (9.9 graden gemiddeld) en het gemiddelde tot nu toe in 2019 (12.2 graden) toch wel een ruime stijging zien.
Verder wetenschappelijk en statistisch onderzoek laat ik hier maar buiten beschouwing (alhoewel er tegenwoordig weinig kou gedurende de wintermaanden voorkomt) en probeer me maar te focussen op het toerseizoen 2019.
Kort en krachtig herhaald: deze is ten einde. Schluss, Fin.
Tijdens de traditionele erwtensoeprit, die als afsluiting wordt verreden werd er gestart een matig miezertje en zonnetje. Deze scheen uitbundig toen de pelotons bij het clubhuis arriveerden.
In het clubhuis hadden de mannen van de catering al voortvarend de voorbereidingen getroffen. De koppen en schotels afgewassen en in het gelid met de oren aan dezelfde kant opgesteld, de lepels met de bolle kant naar beneden gereed gelegd en de papieren servetten in het gelid ter tafel gevleid.
Ondertussen werd de soep verwarmd en rechts geroerd, dit omdat erwtensoep ook heet gegeten dient te worden. En gelukkig was er voor de vegetariërs tomatensoep. En de worst werd gesneden in plakjes separaat geserveerd, opdat de erwtensoepeter zelf naar behoeven en hartenlust zijn kom soep zou kunnen aanvullen tot het gewenste niveau.
Tijdens de erwtensoeplunch werden -ook alweer traditioneel- de winnaars van het Mol- en Supermolkampioenschap bekend gemaakt. Honderachtendertig certificaten lagen er klaar, vijftig herinneringen en twee poedelprijzen voor de Mollers die net niet de hoogste trede hebben kunnen bereiken. Maar gelukkig werden niet alle 138 Mollers naar voren geroepen. We zouden er dan nu nog hebben gestaan en bovendien was niet iedereen in het clubhuis.
Door het duo FerDo (voor al uw feesten en partijen) was gekozen om de eerste twintig van de klassementen in het zonnetje te zetten en Gerrit van den Bogerd en Ingrid Sas de poedelprijs te bedelen. De winnaar van het Molklassement 2019, Martin Wierenga, en de winnaar van het Supermolklassement 2019, David Hauck, ontvingen de bij deze prijs behorende herinnering. Ze moesten deze helaas wel weer inleveren omdat de leverancier was vergeten er een datum bij te zetten.
En nu weer op naar seizoen 2020, met nieuwe kleding, met veel zon, niet zo veel wind.
En regen mag, als we terug zijn...
Voor de volledige uitslag van de klassementen: klik hier
Douwe.
VIJF MOLLEN OP EEN COL
En niet zomaar eentje; nee, we staan boven op de top van de Tourmalet. Het is het sluitstuk van de Pyreneeën Challenge, een driedaags evenement georganiseerd voor en door stichting Ride4Kids. De deelnemers hebben vooraf hun best gedaan zoveel mogelijk geld bijeen te brengen (minimaal Euro 750) ten behoeve van onderzoek voor kinderen met een (energie)-stofwisselingsziekte. De vijf Mollers (Berni Larkin, Leanore Meerkerk, Jan Vink, Gerrit van Asch, Ada uit de Bosch) fietsten in het team Ven2Cops. Een team dat al elf jaar lang in verschillende samenstelling fietst voor het goede doel. Het bestaat uit politiemensen van de eenheid Rotterdam, aangevuld met deelnemers die een directe of indirecte band hiermee hebben.
Alle vijf hadden we onze eigen voorbereiding, motivatie en doelen, deels samen getraind maar vooral veel morele steun van elkaar.
Bij de start van de laatste dag is iedereen een beetje nerveus; de vermoeidheid van de afgelopen dagen begint te tellen en bovendien gaat de weg vanaf de camping in Argelès Gazost na een paar vlakke kilometers gelijk omhoog. Een klim van bijna veertig kilometer staat op het menu. Eerst nog wat vriendelijk (van licht stijgend tot vijf procent) maar vanaf Luc St. Saveur gaat het echt beginnen en kunnen we ook percentages in de dubbele cijfers verwachten. Het loopt bij mij helemaal niet lekker; het lijkt of iedereen wegsprint en ik vastgekleefd zit aan het asfalt. Gelukkig blijft Berni bij me en we besluiten in Luc een bakkie te doen. Ik weet niet wat er in mijn dubbele espresso heeft gezeten maar ik kreeg ineens een enorme boost en kreeg iets wat leek op superbenen en zag niet meer op tegen het wat ik altijd noem “het ellendige midden stuk” tussen Luc en het vliegveld na Barrèges op 9 kilometer onder de top.
Het parcours van de Challenge loopt altijd via deze kant; de beklimming vanuit Saint Marie de Campan vergt vanuit de camping wat te veel aanloop kilometers (voor de meesten onder ons in ieder geval) maar ik was erg nieuwsgierig naar “de andere kant”. Als “opwarmertje” hebben Berni, Leanore, Jan en ik (Gerrit koos voor een andere route) ons eerder deze week laten afzetten door onze privé volgwagens (hoe chic) iets voor Campan en zijn naar boven gegaan. Jan en Leanore in een wat hoger tempo dan Berni en ik maar uiteindelijk konden we tevreden met elkaar boven koffie drinken. Er stond een schraal windje op de top maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond met name het stuk na La Mongie erg zwaar en steil; het profiel van beide kanten verschilt niet zo heel veel, de indeling is iets anders. Mijn voorkeur gaat uit naar de “Luc St. Saveur kant”.
Arm- en kniestukken aan, windstoppertje en de beloning incasseren: 40 kilometer dalen naar de camping (nog wel een koffiepauze in de zon op het terras in Luc!).
Maar goed, ook al hadden we al op de top gestaan, op vrijdag de dertiende september gingen we dus nog een keer. Zoals gezegd, ging het goed en kwam ik redelijk fris op het vliegveld waar onze ploeg met verzorgers stond. Lekker een colaatje, vers water in de bidons, een knuffel, een bemoedigend schouderklopje, wat te eten en genieten van het zonnetje dat inmiddels uitbundig scheen. Alle fietsdagen hebben we trouwens stralend weer gehad; ’s morgens bij vertrek heel fris maar al snel warmde het op door de zon. Alle meegebrachte regen- en dikkere kleding kon ongebruikt weer mee naar huis.
Vanaf het vliegveld begint de omgeving echt ruig te worden, de weg omhoog boezemt angst of op z’n minst ontzag in. Gek genoeg vallen de eerste kilometers wel mee maar de laatste vijf liegen er niet om: respectievelijk 12,9, 9,10 en 11% (gemiddeld). Je hoort de finish eerder dan dat je hem ziet! Iedereen moedigt je aan en roept je als het ware naar boven waar je gelijk op de streep je medaille omgehangen krijgt. Heerlijk nagenieten, lekker eten en drinken en in de zon wachten tot alle deelnemers boven zijn en dan sluiten we af met een plechtigheid op de top.
Gezien het warme weer, volstond een windstopper voor de afdaling en begon het grote (na) genieten. En ja, natuurlijk weer met onze bekende koffiestop (het koele biertje namen we pas op de camping!) in Luc.
De andere dagen van de Challenge brachten ons “door het binnenland” naar Gaverni en de adem benemend mooie tocht over de Soulor naar de Aubisque waar we onder andere konden genieten van een kudde overstekende schapen.
Als voorbereiding hebben Leanore en ik nog vanuit Bagnère de Bigorre de Col d’Aspin gefietst. Een supermooie klim die ook in Campan begint en bijna 13 kilometer lang is. De eerste acht zijn “vriendelijk” maar de laatste vijf voel je wel goed in je benen.
Al met al een heerlijke week, een mooi en geslaagd evenementen. En bijna 2 ton opgehaald voor het goede doel.
Ada uit de Bosch