Zwijndrecht – Zwijndrecht, het was weer geweldig!
De belangrijkste, de verste, drukst bezochte en gewoon leukste tocht van het seizoen. Dat weten we allemaal en onbetwist is Zw-Zw gewoon de belangrijkste rit op onze toerkalender. En natuurlijk heb ik hem ook dit jaar weer gereden. Maar dat ging niet allemaal zonder slag of stoot.
Proloog
De voorbereiding dit jaar was er eentje om niet over naar huis te schrijven namelijk. Voor zover ik het heb kunnen meemaken is het namelijk nog nooit gebeurd dat ons seizoen kwa clubritten gewoon 3 weken later begon dan dat op de toerkalender was voorzien. De openingsrit was verkend en al maar de omstandigheden waren niet verantwoord. En ook de weken erna werden gekenmerkt door koude en koude wind en ook vanwege die omstandigheden was fietsen in groepsverband niet verantwoord.
Maar daarna, volgde toch weekend na weekend een leuk Mol programma dat toch iedereen in staat stelde om de nodige kilometers in de benen te fietsen en dat deden we dan ook. En op een bepaald moment dan gaat de Zwijndrecht datum voor je leven en plan je bewust de ritten in aanloop naar de tocht der tochten. Een laatste ding dat er tussen je oren onstaat is de vraag wat voor weer het zal zijn.
Nou, een week van tevoren wist men te melden dat het heerlijk weer zou worden. Mooi toch? Niet teveel wind en redelijk warm fietsweer. Alle ingredienten weer voor een mooie zaterdag met veel gasten. De laatste voorbereidingen waren nog wel nodig. Goede krentenbollen kopen voor onderweg en toch ook maar een paar gelletjes. Fiets in het sop, drivetrain smeren en een beetje op de voeding letten. Oh ja, en wat meer slapen dan normaal zodat je een beetje extra “benen” hebt.
De avond ervoor, alles klaar leggen, alles op volgorde, zodat we morgen geen tijd verliezen met zoeken. Vroeger, in de tijd dat de schepen van hout waren en mannen van ijzer, dan maakte ik ook een kan thee, om die vervolgens in de koelkast te zetten, want er was geen betere dorstlesser dan koude thee, met daarin veel suiker. Gelukkig hoeft dat tegenwoordig niet meer, een schepje SIS substantie in de bidon, schudden en we kunnen morgen onderweg (excuseer voor deze mijmering, maar zo ging dat midden jaren 80)
Wat vroeger ook zo was is dat Zwijndrecht Zwijndrecht om 07-00 van start ging, maar volgens mij heeft de NTFU of de KNWU dat ooit afgeraden want geen enkele tourtocht begint meer zo vroeg. Dit omdat er (zo hoorde ik ooit) juist net na de start bij die hele grote en lange tochten vaak ongelukken gebeurden (een gebrek aan concentratie omdat een aantal mensen zit te slapen). Wat fijn dat we tegenwoordig om 08-00 starten, ik hoef er daarom pas om 05.45 uit om lekker te ontwaken, te ontbijten, te douchen, me aan te kleden, en alles in de auto te gooien om uiteindelijk geheel klaar te zijn en in de buurt van het develpark te parkeren en de eerste meters richting start te fietsen.
De Koers
Het is druk, maar volgens mij niet zo druk als de voorgaande editie. We schrijven ons in en treffen Gunnar, een oude vriend die jaren geleden getrouwd is en in Oss is gaan wonen. Wat een toeval en wat gezellig dat hij met ons mee gaat rijden vandaag.
We stellen ons op en al snel vertrekken we. Eigenlijk automatisch nestelen we ons achter het tussengroepje van Henk, Adrie, Ingrid, Theo en Theo, Bart en Zwager Bart. Leonore zou ook meefietsen maar is er vanwege droeve omstandigheden niet bij. We voelen ons thuis zo achter deze gele brigade en dragen ook zonder geel hesje af en toe ons steentje bij.
Het gaat heerlijk zo, hier en daar een enkele lekke band, zelfs op de Dordste/Zwijndrechtse brug al maar alles draait weer op rolletjes, de achterrijders, weliswaar met een wat kleinere groep vergeleken met voorgaande edities weet dat soort dingen gewoon meteen perfect op te lossen, en ook de motorrijders/verkeersregelaars die doen prima werk. Call me a whimp, maar ze weten echt niet half hoe zij bijdragen aan ons plezier. We naderen de eerste stop, de natuur om me heen, samen fietsen, bijpraten met Gunnar, en ik voel me blij, echt, goed dat we besloten hebben om mee te fietsen weer.
Maar dan ... een valpartij, bah, iemand die echt heel behoorlijk gevallen is met wonden aan armen en benen, juist nu we over een soort van grindpad rijden ... Toen we moesten stoppen omdat er dus iets gebeurd was maakten we in alle algemeenheid een grappige opmerking over het asfalt zoenen, maar als we langs het slachtoffer rijden bedenk ik dat ik beter m’n grote mond had gehouden. Vallen is niet leuk, en vaak ook niet eens je eigen schuld.
Toch wel een beetje beduusd leggen we de laatste kilometers voor de stop af. En kiezen een strategische plek voor onze fietsen. PAUZE! Gewoon wat eten, en voldoende drinken dat is belangrijk, zeker met die hitte. We zoeken een plaatsje onder de parasol, en binnen de kortste keren krijgen we het sein dat we al bijna weer mogen.
We stellen ons op en al snel komen we alweer in beweging. Het is leuk want onze gele brigade moet zich weer “zetten”, dat wil zeggen, zodanig positie kiezen dat het peloton in min of meer gelijke stukken verdeeld is. Binnen de kortste keren echter is e.e.a. weer geregeld en is etappe twee begonnen. Ondanks dat we de route meerdere malen hebben gereden (ik rij ZW-ZW dit jaar voor de 10e keer) verveelt de tocht nooit. En nu is het gewoon leuk omdat de motoragenten van de Antwerpse verkeerspolitie erbij komen.
Machtig als ze zich bij ons voegen, alhoewel ... wel laat lijkt het. En ook maken ze iets minder kabaal dan voorgaande keren. Jammer, want hun sirenes zorgen normaal voor net dat beetje extra spektakel lijkt het. Maar goed ... we komen Antwerpen binnen en ... ja ja ja ... we gaan richting tunnel.
Samen met twee anderen mag ik me van captain Henk voorop de groep zetten, en de afstand tot de groep voor ons controleren. Zo min mogelijk remmen, niet de andere groep bijhalen, pas in de klim weer naar de andere groep toerijden, dat is ons huiswerk. Maar niet iedereen begrijpt dat.
Een dissonant komt ons voorbij gestoven ... Gunnar! Hij begreep e.e.a. blijkbaar niet zo goed alhoewel e.e.a. best wel duidelijk is. Aan het einde van de klim pakt Henk Gunnar even stevig vast en maakt het nog net wat duidelijker.
Ravitaillering ...
Dan .. pauze in Zwijndrecht, wat een mooie gelegenheid is dit geworden. Koelte binnen, en dat hebben we nodig na die hitte buiten. Nergens rijen, iedereen heeft snel iets te eten en te drinken. Al snel hebben we contact met onze buren, welke we niet kennen. Ze komen uit Noord Holland en rijden ook alweer voor de zoveelste keer mee. Het maakt je toch trots om te zien dat wij als clubje ook anderen heel veel plezier bezorgen met deze tocht, ja toch?
Helemaal blij ben ik met een Moller die achter me staat bij de bar. Ik bestel twee drankjes maar kan alleen pinnen en dat kan niet daar. Of ik misschien twee consumptie bonnen wil aannemen zodat ik gewoon wel iets te drinken kan meenemen. Echt, toch een heerlijk sociaal groepje mensen zijn we toch?
Weer op weg terug
Terug, en we hebben gewoon geluk. Hadden we heen niet zoveel last van de wind (we hadden een behoorlijk gemiddelde volgens mij), nou, terug hebben we hem ook niet helemaal tegen. Beetje schuin mee volgens mij. Wat is dit lekker, een welkome meevaller. Al met al hebben we vooraf niet veel gereden en met die hitte is 220 kilometer echt al wel ver genoeg.
De motormannen nemen afscheid en ... ik vind dit toch telkens een kippenvelmomentje hoor. We zwaaien, en meteen alweer maak ik met mezelf een afspraak ... dit is te leuk om volgend jaar te laten schieten. “Tot volgend jaar dan maar” zeg ik in mezelf en ik zie om me heen dat meerdere mensen dit een mooi moment vinden. En langzaam aan gaan we maar weer de kilometers tot Dordrecht aftellen.
Eerst nog pauze en wat dropjes. Waar gek genoeg vorig jaar een opgave was om voor de laatste etappe in het zadel te gaan is het dat gek genoeg nu niet. Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik een andere koersbroek dan vorig jaar aan heb. Hoewel ik het allemaal echt wel voel, ook in mijn benen, zie ik gek genoeg helemaal niet zo tegen dit laatste stukje op. En nogmaals, het is ook gewoon aftellen.
De Finale ...
Ik gooi alles wat ik niet meer nodig heb in mijn tas behalve drie gelletjes voor als het echt gek gaat worden. We stappen op en de gele brigade zorgt voor een goede verdeling, alhoewel ... We hebben slechts een klein groepje achter ons en daarachter dus de lekke-banden-terugrij CQ plasser-herplaats groep. Maakt niet uit, gewoon lekker twee uurtjes peddelen en dan zijn we er weer. Vorig jaar kwam ik terug in Zwijndrecht aan en was helemaal versleten, dat gaat nu echt niet gebeuren voel ik.
We komen zo langzamerhand in steeds bekender gebied en op ongeveer 30 kilometer van Zwijndrecht besluit ik een gelletje te nemen, gewoon een beetje preventief. En waar ik normaal helemaal niet van dit soort wondermiddeltjes ben is eigenlijk binnen een paar minuten verschil merkbaar. Iets alerter, en het lijkt ook iets minder vermoeid laten we de pedalen de laatste rondjes draaien. We zien net voor de moerdijk de snelle mannen langsrijden en we vermoeden dat we extra water gaan krijgen.
En inderdaad, we krijgen dropjes, en we kunnen de bidons nog een keer bijvullen, prima geregeld weer. Om me heen hoor ik positieve commentaren, voor een enkeling was dit echt bittere noodzaak. En ik maak de keuze om nog een extra gel in te nemen, just in case ...
Het werkt! De Moerdijkbrug, de Rijksstraatweg, de Zwijndrechtse brug, het kost geen moeite en ik kan zelfs nog een enkeling assisteren die het nog een beetje zwaarder dan ik heeft. Leuk hoor, samen uit, samen thuis. Ook over 220 kilometer.
Finish ...
We komen thuis, en ploffen neer in de kantine. Wat een leuke dag, wat een heerlijke tocht, en wat een reclame voor de club. Er is bier genoeg en ik hoef niet te rijden, we nemen een patatje en verlaten de kantine moe, voldaan, tevreden en toch inderdaad ook wel een beetje trots, en dat laatste had meerdere oorzaken.
Natuurlijk strots vanwege onze eigen prestatie. Het was niet makkelijk, warm en het blijft potdomme wel 220 kilometer. Maar ook trots op mijn club en dan met name op de mensen die zich vrijwillig voor het plezier van een ander inzetten, en maanden van tevoren hun stinkende best doen, vergaderen, brieven schrijven, vergunningen aanvragen, de route verkennen, sponsoren regelen, achter de inschrijftafels gaan zitten, in volgautos volgen, als voor tussen of achterrijder rijden, of hun achtergrond als arts ter beschikking van de club stellen om als EHBO-er dienst te doen, om de verkeersregelaars en de fotograaf maar niet te vergeten. Een clubje van mensen die vanuit wat ze kunnen en leuk vinden ook iets willen doen. Heerlijk!
Ik hoop toch zo jullie volgend jaar weer tegen te komen !
Abdijentocht en hoe in de war kan je zijn.
De wekker loopt lekker vroeg af. En daar is niks mis mee. Ondanks het feit dat ik in de weekenden tegenwoordig echt mijn slaap nodig heb en ook minder vroeg op de fiets stap, is dit wel weer een keertje leuk, een vroege wekker, een rit ergens anders.
We doen ons ding, laden de fietsen in en vertrekken richting Tilburg. Laatst waren we onderweg naar GEEL om daar de Hageland Classic te rijden en toen reden we verkeerd, was er een weg afgezet en was een ritje van normaal een uurtje iets geworden van anderhalf uur, wat resulteerde in een te laat starten en uiteindelijk pauzeplaatsen die eigenlijk al verlaten waren, niet gezellig.
Nu is het anders, we zoeven Breda voorbij en binnen een zucht en een scheet zijn we in Tilburg maar ... het is druk. Lekker weer. Populaire tocht. En we worden een landweggetje opgestuurd alwaar we best ver van de startplaats de auto parkeren en onszelf prepareren voor de tocht.
Naar de inschrijf, en dat is dus binnen de muren van een abdij, hoe kan het ook anders? We manouvreren met de fiets door de groots aangelegde tuin, we schrijven in en het is nogmaals druk. Lekker weer. Nou eindelijk een beetje geluk na een vervelend en nat en niet-uitnodigend voorjaar. We nemen de route beschrijving mee, en gaan naar buiten.
Vertrekken vanuit Tilburg en we gaan ergens naar Waalre onder Eindhoven, daar pauze houden en dan terug. Vol goede moed gaan we zitten, en al snel hebben we er de gang in. Maar ... is eigenlijk niet zo belangrijk. Die gang. Leuk hoor doorrijden, maar de natuur, de rust is ook belangrijk. En vandaar dat we al snel een beetje de teugels laten vieren en als kruissnelheid een kilometertje of 30 aanhouden.
Wat we om ons heen zien is geweldig, we rijden door Bos en over heide en komen plaatsjes tegen die we alleen op de snelwegwegwijzerborden hebben gezien. Ooit. Maar schilderachtig zijn die plaatsjes en we genieten echt met volle teugen. Ergens in Hoogeloon is er de splitsing tussen de 65 km en de 120 dus hier even oppassen.
We volgen de pijlen en we fietsen lange rechte stukken, met bijna geen wind en we komen weer in die heerlijke flow waar we aan verslaafd zijn. Buiten, bezig met je lijf, je voelt de elementen, je voelt je fiets, de weg onder je, en je geniet van wat je ziet en dat gevoel van vrijheid ...
We zitten 55 kilometer op de fiets, nog een kilometer of 5 en we zijn in Waalre waar we gaan uitrusten van de inspanningen. Maar ... Nergens zien we borden met Waalre erop. Da’s gek wel. Ik zag zojuist wel een bord met Moergestel erop, maar, dat is toch vlakbij Tlburg en niet bij Eindhoven?
We besluiten te stoppen en ... ja hoor, we zijn bij de splitsing op de een of andere manier verkeerd gereden. Wat voel ik me dom, maar ... we kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Wat maakt het ook uit? We sturen het eerste terras op dat we zien, en genieten van een heerlijke bakkie koffie, en kopje thee.
In de zon, met elkaar als gezelschap en wat zelfspot is het best uit te houden zo. Na de koffie pakken we de fiets en fietsen de laatste 7 kilometers naar Tilburg. Daar aangekomen is het een drukte van belang en we zijn blij dat we onze koffie/thee al in alle rust hebben kunnen nemen.
We lopen de Abdijwinkel binnen, kopen abdijbier en chocolade en bekijken even hoe God, het geloof en Jezus in allerlei vormen als warme broodjes over de abdijtoonbank gaan. Zou het zo ooit bedoeld zijn? We gunnen de paters echter hun onderkomen en brood en vragen de voorzienigheid om ons volgend jaar weer hierheen te brengen. Want ook van een halve Abdijentocht hebben we met onze gehele ziel en zaligheid genoten.
Verrassingstocht ter ere van Ad's 75e verjaardag.
Op de woensdagrit van 7 maart heeft Ad het volledige peloton verrast met koffie met gebak bij de Stoeterij van Verdoorn op Oostkinderdijk. Ad is 75 jaar geworden! Er is gezongen en gesmuld.
Bedankt Ad, en dat je nog vele jaren van je uitmuntende conditie mag blijven genieten!
Peter van Veen