39^ste Editie van de Tour de Zwijndrecht (NL) –Zwijndrecht (B) v.v.

Zaterdag 7-mei de Omloop Midden Nederland gefietst met de DTC de Mol. De rit was georganiseerd door WTC Woerden. 's-Morgens omstreeks 10 voor 7 sloten wij achteraan bij de groep wachtende bij de verzamelplaats The Mac van Pieter. In colonne ging het toen achter de volgauto aan die werd bemand de Allianz Speciality, Rinus en Piet. Beide mannen waren gekleed in onze rode polo voorzien van naam en logo. Dus lekker pro. Normaal is het donker als wij wegrijden, maar nu scheen de zon al. Zwager Bart, die niet of nauwelijks had geslapen, kreeg zelfs een smile op zijn gezicht van de vroege zon.

Bij aankomst troffen wij nog meer Mollers aan, waaronder Rob van Doorne, die zich de koffie en de appeltaart goed liet smaken. Rob wasvast wat van plan. Onze aanwezige dames, Gaby, Jel, Esther, Yvonne, Michaela en Audrey hadden ook een plan. 150 km wegtrappen. Zij stonden te popelen om te vertrekken. Dit betekende wel dat er eerst even een paar voorrijders gevonden moesten worden. Niet moeilijk gelukkig. Albert V, Jan K, Jannes S. en Louis O, waren de mannen die het tempo zouden gaan bepalen. Wij moesten wel even wachten, want Michaela moest nog wel even haar koffie opdrinken, maar toen reden wij met een groep van ongeveer een man/vrouw of 25 weg. Corné, Ferrie en Gerrit sloten de rij en daar tussen bevonden zich ook nog Salvador, Theo v.d. W, Jeroen R, Koos V. Bas H, Ruud B. en nog een paar.

Onze kopmannen vonden als snel een lekker tempo, voorzover de route het toe liet van zo'n 28 á 30 km per uur. Het eerste stukje oogde een beetje als in de omgeving van Dordt, wat zwager Bart de opmerking ontlokte, dat het overal hetzelfde is, maar toen wij éénmaal langs de Vecht reden, toen kwam hij toch wel op zijn eerdere opmerking terug. Wij passeerden mooie landhuizen en kasteeltjes gelegen op schitterende percelen. Rob was toen nog bij ons, maar na ongeveer 30 km liet hij ons achter zich en reed in zijn eigen tempo verder, maar wat schetste mijn verbazing toen wij bij de eerste stopplaats “Aan de Meet” aankwamen en onze fietsen wilden wegzetten, toen stond plotseling Rob achter mij die mij met een lachend gezicht vertelde dat hij een pijl had gemist toen hij voort ijlde. Ontspannen werd er buiten zittend en door sommige staande koffie gedronken en appeltaart gegeten. Nog even bij Jeroen en Audrey geïnformeerd hoe hun fietsvakantie langs de Bodenzee was geweest. Na een 30-tal minuten zijn wij weer verder gegaan met onze rit. Rob hebben wij niet meer gezien.

Met het verstrijken van de kilometers werd de omgeving steeds mooier en de zon liet zich van haar beste kant zien. Regelmatig drinken was dus gewoon een must. Na ongeveer 88 kilometer stuitten wij op de 2e stopplaats “De IJsbreker”, de koffie lieten zwager Bart en ik voor wat die was en gingen over op een colaatje. Je kon goed zien dat iedereen het goed naar haar of zijn zin had. Het was gezellig in het tuintje van de “IJsbreker”, maar zitten blijven was er niet bij want op een gegeven moment riep Ferrie “Nog 5 minuten”. Jel kwam als laatste met haar fiets aanrennen en onderwijl was zij bezig met het aantrekken van haar handschoentjes en al roepend: “ paniek, paniek, paniek!”

De laatst 60 kilometers gingen wij aanspreken. Ik kan jullie wel vertellen dat die sneller voorbij waren dan ik had verwacht, maar éénmaal terug op de, in honkbaltermen gesproken, “Thuisplaat” was het lekker douchen en nog even een koude klets gedronken met Theo v.d. Waal, Corné en zwager Bart. Nou ja, één..........! Jammer dat de rest van de groep al weg waren toen ik klaar was met douchen. Leuke dag geweest, die ik en vele met mij niet hadden willen missen. Dank aan onze voorrijders voor het soms spoorzoeken naar pijlen, maar deze ervaren rotten zagen ze bijna allemaal.

A4-tje

Ad Schleicher heeft afgelopen woensdag 20-april, samen met de tweede woensdaggroep onder de leiding van Jannes, tijdens de koffie stop in Schoonrewoerd zijn verjaardag gevierd. Niets bijzonders toch zou je zeggen. Maar als dit voor je 79 geboorte dag is en je bent daarbij de oudste actieve molfietser is het wel iets bijzonders.
Onder het genot van een glaasje Jägermeister en op de Bok van een toevallig passerende koets met paard liet Ad zichzelf graag fotograferen.

Ad hierbij nogmaals van harte gefeliciteerd en op naar het magische getal van 80.

Gerrit v/d Bogerd en Jannes Schreuder

Het was een gekke week. In een periode waarin de westerse wereld verzoening zoekt en de nadruk legt op tweede kansen, was het in Brussel 'nodig' om 30 onschuldige mensen letterlijk uit het leven te blazen.
Volgens onze Nederlandse premier hoeven we ons nergens zorgen over te maken en vervolgens worden er hier (in Rotterdam, lekker dichtbij) wel terreur verdachten opgepakt. Verwarrend allemaal.

Wat er ook in hakte was de dood van een absolute grootheid en constante, Johan Cruijff. Zelfs als ras Feyenoorder was en ben ik daar ontdaan van. Niets blijft op deze manier hetzelfde. Natuurlijk kraamde hij een hoop onzin uit, maar ... hij had wel altijd gelijk. Weg is ie, helaas, Tel daar een nieuwe baan, een schoonmoeder die een TIA kreeg en in het midden van de nacht op de snelweg zonder benzine komen te staan bij op en je zult begrijpen dat ik werkelijk snakte naar het wekelijkse molritje, dit keer de Waardentocht.

Om te zeggen dat het een standaard ritje was, nou nee. Ook hier behoorlijk wat reuring. Ik kwam laat aan en zag al een man of 40 klaar staan en er kwamen steeds meer rijders naar buiten. Even snel tellen en ja hoor dat werden twee groepen. 4 verkeersregelaars per groep, 2 voorrijders, toch mooi hoe de club in dat soort gevallen snel kan schakelen en de juiste maatregelen kan nemen. Als snel na vertrek bleek dat 4 verkeersregelaars per groep geen overbodige luxe was. De wind waaide hard en omdat we voornamelijk zijwind hadden (zo leek het) was het behoorlijk doortrappen geblazen. Achterin de tweede groep was het gezellig en tussen het trappen door was er tijd voor een gesprekje hier en daar.

Toch vallen je bepaalde dingen op. Omdat je steeds (onvermijdelijk) na de bochten wat meer arbeid moet doen om bij te komen ga je erop letten waar de gaten steeds vallen die je achterin, en ook als achterrijder moet dichtrijden. Sommigen maken er een sport van om op het grote blad lekker zwaar te gaan rijden, met tegenwind, na bochten, het maakt ze niet uit. In plaats van even terug te schakelen voor een bocht zodat je vlot weer kan optrekken blijven ze doen alsof ze op een fixie rijden, en alsof hun fiets slechts 1 versnelling heeft. Het kost ze niet alleen zelf veel energie, maar ook alle anderen die achter hen rijden. Wat ook opviel was dat er achterin even geen communicatie met de volgauto en de rest van de voorrijders was. Tja, als je bij vertrek snel moet schakelen en de boel moet omgooien dan kunnen dit soort dingen gebeuren, Het euvel werd dan ook tijdens 1 van de stops gelukkig snel verholpen.

Stops. Ja er werd een aantal keren gestopt. 1 keer om als 1 peloton door de tunnel te kunnen, daar was een speciale ontheffing voor dit keer, en 1 keer na de tunnel om de groepen ietwat te herschikken. Dan, na de tunnel, best wat kilometers met de wind van voren. Het was zwaar, het was een harde wind en iedereen voelde het goed.

Net voor de banaan kreeg Marc een lekke band en een aantal mensen stopte om in een groepje naar de banaan te rijden. Nou, ik had beter door kunnen rijden, want op het moment dat we de brug opreden voelde ik werkelijk pap in de benen en ben maar op mn eigen tempo als laatste naar de banaan gereden.

Door al mijn gehaast eerder die morgen had ik geen brood en andere voeding meegenomen, maar geen nood. John had een krentenbol, van iemand anders kreeg ik koek, en ook Eric schoof mij een enigszins geheimzinnige tube toe, en zijn knipoog deed mij vermoeden dat dit voedingssupplement wel eens op de een of andere (verboden) lijst zou kunnen staan.

De weg terug dan. Net als op de heen weg zocht ik een plaatsje achterin, met een mooi overzicht op wat er allemaal voor je gebeurt. Nu, we waren slechts een paar kilometer onderweg en er gebeurde letterlijk naast me een heel vervelend ongeluk. Theo knalde met zijn fiets op een vluchtheuvel, lanceerde zichzelf en kwam er wonderwel met wat schrammen vanaf. Wel einde rit voor hem, einde fiets ook. Schrikken, vooral voor hem, maar ook voor ieder ander die het zag gebeuren. Een paar kilometer verderop was er de tweede opgave, iemand met kramp kon niet meer verder. Even later moest ook Bernie de strijd tegen de elementen staken vanwege haar tweede valpartij binnen enkele weken.

Maar voor haar was er geen plek meer in de volgauto helaas. We inventariseerden kort of ze toch kon fietsen en dat kon en waren al een ploegje aan het formeren om aangepast terug te rijden. We gaven het peloton het sein om te vertrekken en toen bleek dat Theo op de fiets van Bernie ging rijden en dat hij op die manier zijn plaats aan haar afstond. Geweldig! Zeker ook hoe hij het geschreeuw opvatte, elke keer als we weer een paal of een verkeersheuvel naderden. Theo kan incasseren en heeft humor!

Met zijn allen reden we het gaatje naar het peloton dicht en alles kwam op die manier weer goed. Alles? Nee. Onderaan de Moerdijk reed Gerrit lek. Achter. Na een paar minuten konden we verder maar toen reed Gerrit weer lek, echt 100 meter verder stonden we dus even later zijn voorband te vervangen. Algehele hilariteit natuurlijk en nadat ook band twee op de plaats zat zijn we met een mannetje of 12 de laatste kilometers gaan afleggen.

Ik was best wel moe terug in het clubhuis, maar gelukkig was er nog een leuk clubje bij elkaar om na afloop nog even na te praten en de rit te verteren. Vanaf deze plaats alle dank aan organisatie, volgwagen, voorrijders en verkeersregelaars, het was deze keer geen gemakkelijke klus! Lekker om te weten dat deze constante gelukkig blijft, dat je ondanks wat tegenslag dus toch weer met zijn allen thuiskomt.
Marco Lakerveld

Tja, we waren met een man en vrouw of 18 of zo. Op Zondag. Een extra trainingsrit stond er op het programma. Nou, dat was het zeker.

We hadden een beetje een valse start. Na de baanhoekbrug stonden we te wachten op iemand die naar later bleek niet kwam. Dit veroorzaakte enige stress voorin het kleine peloton, daar stond men namelijk te trappelen om eens lekker naar Ameide te fietsen.

Gelukkig hadden we prima weer. Geen geglibber, nauwelijks wind en het was droog. Een koningskoppel voorop (Erik en Ronald) hield het tempo er dan ook (nadat we het sein hadden gekregen dat we konden gaan rijden) lekker in. De groep volgde zonder problemen en binnen een (figuurlijke) zucht en een scheet zaten we in Ameide aan de koffie.

Slechts een kleine omvalpartij (iemand kwam niet op tijd uit het klikpedaal) ontsierde de meer dan voorspoedige heenreis een heel klein beetje. Over de terugreis valt alleen te melden dat een van de verkeersleiders een beetje last van kramp kreeg, en dat hij met een voorrijder van plaats wisselde. O ja en er was op de Baanhoekbrug een rijdster die dacht het peloton te moeten verlaten en als een tweede Leontien van Moorsel naar boven te sprinten. Waar spinnen al niet goed voor is ??

Aangekomen op het cubhuis uiteindelijk, was er voor sommigen een koffie, maar voor anderen was er het parcours waar nog een aantal rondes werd gereden.

De thuisblijvers (degenen die vanuit levensbeschouwelijk oogpunt nooit op zondag rijden natuurlijk daargelaten) hadden wederom geen gelijk, ook al waren er geen Molpunten te verdienen en zal dat voor een aantal wel een reden zijn geweest om t karretje in de schuur en zichzelf op de bank te laten, het was gewoonweg weer heerlijk op de fiets.

Ik tel af naar zaterdag, op naar Den Hout!
Marco Lakerveld