‍De koffiestop bij Châlet Liotard komt zeer gelegen. Het is nog rustig op de weg; de zon brandt op onze lijven. De weg wordt smaller en alhoewel het gemiddelde stijgings-percentage de eerste kilometer na de stop “slechts” 8% aangeeft, stuiten we gelijk op 12%. Ik zie Gmol en Bmol langzaam maar zeker op mij uitlopen. Rustig blijven, geniet van de omgeving, gewoon blijven trappen had ik me voorgenomen.

En nee, niet naar boven kijken naar die enorme muur die opduikt met de laatste onherbergzame bochten.  Ik had de dames verteld van een mooi en fotogeniek plekje met uitzicht op de ronde bol, het observatorium en gelukkig stonden ze daar te wachten. ‍Een vriendelijke, Vlaamse dame verzorgde de fotoshoot; paar keer diep ademhalen, inklikken en door. De benen branden, de Garmin schiet het laatste stukje naar boven het omslagpunt maar daar is het dan: de finish. Ik ben in het verleden diverse keren van alle drie de kanten op de Ventoux geweest maar nog nooit meegemaakt dat het windstil is op de top. Bizar; de zon schijnt nog steeds volop en het is 15 graden. Bmol en Gmol staan al lang en breed te genieten van de omgeving als ze mij aan zien komen. Ik word volledig verrast en overdonderd door een “toeter concert”, ballonnen en gezang. Dit alles vanwege de 70^ste verjaardag die er binnenkort aankomt. Ontroerd en blij laat ik alles over mij heenkomen en even later gaan we in de rij voor de verplichte top foto. Altijd is er wel iemand bereid om die te nemen. Wat een ervaring. 

De dag was al vroeg begonnen. Het zou warm worden, zeer warm, dus wekker op 6 uur, yoghurt/havermout/banaan en vertrekken maar vanuit ons onderkomen in Malaucène. Een korte aanloop en dan gelijk 11% voor je kiezen. En nee, Malaucène is echt niet minder moeilijk dan de Bédoin kant (althans volgens mijn ervaring). Op de zware kilometers voor Châlet Liotard (8, 10, 9, 11%) begon ik even te twijfelen aan mijn doel. Was het wellicht toch wat te hoog gegrepen? Het plan was ontstaan na een Kerstborrel, dus dan lijkt het allemaal wat makkelijker. Net op dat moment zag ik bovenaan het steile rechte stuk Bmol uit het zicht verdwijnen in een bocht (Gmol was al verder en heel blij met haar nieuwe achter cassette). OK, gewoon trappen en volgen. Yes, daar is Mont Sérein, even 3%, even vlak en koffie!

‍Gewoontegetrouw een afdaal jack aangedaan op de top maar eigenlijk was het warm genoeg om zonder te gaan. Het wegdek is prima en naar beneden schieten de kilometers snel onder je door. Genieten van het uitzicht en crêpes eten in, ja alweer, Châlet Liotard).
Elke dag bijzonder mooie ritten gemaakt maar de laatste dag was echt super. Via Lac Paty naar Villes-sur-Auzon om vervolgens de Gorges de la Nesque in te rijden. 

‍Een schitterende kloof die langzaam maar zeker omhoog loopt. Afdalen naar Sault voor een overheerlijke salade Ventoux en via Aurel en Brantes helemaal om de Ventoux heen gefietst. 100 kilometer en 1400 hoogtemeters.

Ook aan deze onvergetelijke vakantie is een einde gekomen en ja, wat doe je dan in Pays-Plats? Lekker in de polder fietsen en je nieuwe shirtjes showen!

Ada uit de Bosch